Malawi, 10 juli 2007
Door: Bernardine Boomsma
Blijf op de hoogte en volg Stichting Partners in Hoop
12 Juli 2007 | Malawi, Blantyre
Lieve allemaal,
Het is vandaag dinsdag 10 juli, en we willen jullie weer even meenemen naar Malawi, en jullie deelgenoot maken van onze belevenissen! Het leven, hier, is verre van eenvoudig, dat ondervinden we steeds weer. Tot nu toe ervaren we behoorlijk wat tegenslag en gaan veel dingen anders dan we verwachten en/of gehoopt hadden. Maar dat geldt niet alleen voor ons, maar zeker ook voor David en Elizabeth. Het zijn soms maar kleine dingen, maar deze kunnen je soms wel ontmoedigen.
Gisteren moest David ’s morgens naar de rechtbank, voor de bekeuring voor het rijden zonder vergunning. Gelukkig hebben ze hem laten gaan zonder te betalen, maar pas nadat hij er eerst 3 uur heeft moeten wachten. Vervolgens moest hij daarna nog 5 uur wachten bij het bureau waar hij zijn nieuwe vergunning moest halen. Toen David ons uiteindelijk op kon halen was het al 16.30 uur, en dat terwijl we toch nog de nodige dingen op de planning hadden staan. Maar ja, wat vandaag niet kan, moet dan maar morgen; zo gaat dat hier…! Voor ons als westerlingen echter niet altijd eenvoudig.
Wij zijn ’s middags op eigen gelegenheid vast naar Blantyre gegaan, om alvast de e-mails te versturen en wat boodschappen te doen, zodat David ons daar op kon pikken. In het internetcafé echter was de internetsnelheid tergend langzaam. We zijn meer dan een uur bezig geweest om ons berichtje te plaatsen, en 1 e-mail te versturen. We wilden toen ook nog graag onze ontvangen e-mails lezen, maar de batterij van onze laptop was leeg, en we konden dus niks meer doen! Helaas! We proberen het van de week nog een keer!
Degene die ons trouwens extra fotoruimte heeft gedoneerd bij waarbenjij.nu: hartelijk bedankt! We kunnen nu 100 foto’s plaatsen, i.p.v de oorspronkelijk toegestane 10! Het was een leuke verrassing om dit te ontdekken!
Na het internetcafé hebben we nog wat boodschappen gedaan voor David en Elizabeth, omdat we bij hen zouden gaan eten. Het is altijd fijn om dan wat mee te kunnen nemen, omdat je weet dat ze veel uitgebreider voor ons koken, als dat ze voor zichzelf zouden doen, en dat ze daarmee dus ook hun eigen budget overschrijden…Op straat hebben we ook nog een (levende) kip gekocht. Dit was wel grappig, want de man die ze verkocht had er nog maar 2. Vóór ons kocht een Malawiaan 1 kip, en we letten dus goed op wat hij er voor moest betalen. Hij betaalde 500 kwacha, maar toen wij de laatste kip wilden kopen, was hij ineens 600 kwacha (en dat terwijl het de kleinste en minst mooie was…) Dus wij lachen en zeggen, ja, hoor eens 500 is de normale prijs, 600 de azunguprijs. Ja, daar had hij niet van terug. Dus ook wij konden de kip voor 500 kopen. Uiteindelijk hebben we hem nog 50 kwacha (26 eurocent) extra gegeven als fooi, en was hij ook weer blij. Die levende kip krijg je dan gewoon in je hand, en neem je op de kop mee, met zijn pootjes aan elkaar gebonden. Vervolgens gaat hij dan in de achterbak van de auto, om thuis dan in de keuken neergelegd te worden, totdat hij geslacht wordt. Dat is wel even wat anders dan een diepvrieskip van de Aldi…
Terwijl we bij de supermarkt stonden te wachten op David, kwamen er ook weer een aantal kinderen op blote voetjes, vragen om geld. Dus wij uit onze rugzak weer een aantal biscuitjes en ballonnen opgediept. Als je dan die gezichtjes ziet… zo blij! Even later waren ze er druk mee aan het voetballen. Toen wij dat vervolgens op de video zetten, en het aan hen lieten zien, waren ze helemaal dolgelukkig! Ze vonden het natuurlijk geweldig om zichzelf te zien, in dat rare apparaat. Daarna hebben we nog een poosje samen gespeeld, en met de ballon overgegooid. Volgens mij, was hun hele dag weer goed! Toen David ons had opgehaald, en we met de auto door Blantyre reden, kwamen we ze ergens anders weer tegen, nog steeds spelend met de ballon.
Eenmaal bij David en Elizabeth waren er al 5 vrouwen druk bezig om de maaltijd te bereiden. Dat gaat hier echt anders als bij ons; ze koken hier nog echt op potten met houtskool, en dit kost allemaal veel tijd. Een extra ongemak daarbij was dat om 17.30 uur de elektriciteit uitviel. Dit gebeurt elke dag wel een keer en duurt dan gemiddeld 2 uur. Dit is omdat niet heel Ndirande tegelijk van elektriciteit voorzien kan worden, en dus is er elke 2 uur een bepaald gedeelte van Ndirande dat zonder stroom zit. En natuurlijk juist nu ze zo druk waren bij het voorbereiden van deze maaltijd, dus bij David en Elizabeth. Koken op houtskool valt al niet mee, maar een hele maaltijd klaar maken bij het licht van 1 kaars, is ronduit lastig! Voor deze maaltijd waren nog een aantal andere mensen uitgenodigd van de kerk, en dus werd er voor 20 mensen gekookt! Pas om 20.30 uur ging de elektriciteit weer aan, en om 21.00 uur konden we eindelijk eten. Het huisje van David en Elizabeth is echt niet groot, dus met 20 mensen daar eten valt niet mee. Maar ze hadden een soort buffet gemaakt op de eettafel, en iedereen at verspreid door het huis. Het was echt een bijzondere ervaring!Ik kan proberen het te omschrijven, maar de sfeer is moeilijk weer te geven, dus jullie moeten het maar op de foto’s en de video bekijken. Het is indrukwekkend om te zien, hoe mensen met zo weinig toch zo’n feestelijke maaltijd kunnen maken! Deze maaltijd was ook echt bedoeld om ons welkom te heten, namens de kerk. David gaf aan dat ze ons echt zijn gaan zien als één van hen, en dat we niet langer “Azungu’s” zijn. Dus dat was echt een bemoediging en een compliment!
Het is geweldig om te zien hoe goed Nathan en Nadia zich vermaken met de Malawiaanse kinderen. Ze spelen samen, en proberen echt op hun manier met elkaar te communiceren. Vooral Nathan is druk bezig om Chichewa te leren. Nathan heeft het nog steeds niet al te makkelijk, ( zijn MP3speler doet het gelukkig wel weer…) maar als hij bij de Chitsonga’s is, knapt hij helemaal op. Nathan heeft trouwens ook nog een vriend gevonden, hier bij ons huisje. Gisteren hoorden we in de tuin, dat er iemand aan het drummen was. Dit bleek de zoon te zijn van de mensen waarvan wij dit huisje huren; hij heet Ruben. We hebben Nathan aangemoedigd om eens even te gaan kijken, en ze hebben samen een hele poos gedrumd. Ruben heeft ook een poolbiljart in de tuin, en ze hebben samen al een aantal potjes gepoold. Als Nathan zin heeft, mag hij altijd even binnen wippen om te kijken of Ruben thuis is. Voor ons wel een gebedsverhoring, omdat Nathan zich vaak erg opgesloten voelt als we hier bij ons huisje zijn. Voor ons is het een oase van rust, maar Nathan vindt het er maar saai… Nadia speelt graag met Kaleb, touwtje springen, voetballen of met de gameboy; ze hebben samen de grootste lol. Ook kan ze het prima vinden met Gift; de dochter van de Chitsonga’s. Gift is erg geïnteresseerd in de make-up spulletjes van Nadia, en ze hebben elkaars nagels al een aantal keer gelakt. Ook luisteren ze samen naar muziek op Nadia haar MP3speler! Gift heeft al gevraagd of Nadia nog een keer bij haar op haar kamer komt logeren, en binnenkort zal ze Nadia ook Nsima leren koken (de typisch Malawiaanse maïspap…) Nadia kon het eten bij David en Elizabeth gisteren trouwens wat minder waarderen; vooral toen ze ontdekte dat zij de kop van de kip had uitgekozen… Het is ook niet echt een smakelijk idee, als die kip je met z’n oogjes aan ligt te kijken op je bord!
Tijdens de maaltijd gisterenavond, kreeg David echter ook een telefoontje dat één van de voorgangers van de kerk is overleden. Hij was van de week opgenomen in het ziekenhuis met TBC, en gisterenavond helaas overleden. Hij is pas 40 jaar, en laat een vrouw en 7 kinderen achter. Wat een verdrietige situatie… Ronald heeft hem 3 jaar geleden ook ontmoet, en de man zag er erg naar uit dat we nu als gezin kwamen. Hij verheugde zich erop om ons te ontmoeten. Dit heeft niet zo mogen zijn. Hij wordt woensdag begraven, en wij zullen als gezin ook naar de begrafenis gaan. We hebben hier (gelukkig) nog nooit een begrafenis meegemaakt, en het is dan ook best spannend hoe dat zal zijn.
Nathan voelt zich al een paar dagen niet zo lekker, en had wat last van diarree, en buikpijn, maar vandaag voelde hij zich echt beroerd. Hij heeft een groot gedeelte van de dag in bed gelegen. Dit is echt balen, vooral omdat hij het nog steeds best moeilijk vindt om hier te zijn. Hij is vanavond al om 19.30 uur naar bed gegaan, met een paar paracetamols, dus hopelijk knapt hij na een goede nachtrust weer een beetje op, en voelt hij zich morgen weer beter. Zo niet, dan blijven Nathan en ik morgen samen thuis, en zullen Ronald en Nadia samen naar de begrafenis gaan.
I.v.m. de voorbereidingen voor de begrafenis, had David vandaag niet zo veel tijd om bij ons te zijn, maar vanmiddag zijn we met elkaar nog even naar het nieuwe huis van David en Elizabeth gegaan. Ze zijn daar nog druk aan het bouwen, maar de dakspanten zitten er inmiddels op. Als stichting hebben we het complete houten framewerk voor het dak kunnen betalen, waardoor de bouw nog steeds langzaam, maar gestaag vordert. Het wordt een voor Malawiaanse begrippen, vrij groot huis, met wel 3 slaapkamers, maar waar ze, als het moet, 20 mensen te slapen kunnen leggen. (Dan liggen er ook mensen in de gang…) David en Elizabeth hebben vaak gasten, die voor hulp en/of advies bij hen komen. Vaak komen deze mensen van ver, en brengen ze de nacht ook bij hen door. In het nieuwe huis zullen ze hier dus iets meer ruimte voor hebben. Het is leuk om het nu in het echt te kunnen zien, hoewel we de bouw aardig hebben kunnen volgen via foto’s. Er moet nog wel het een en ander gebeuren: er moeten nog golfplaten op het dak, de muren moeten nog gestukadoord en geverfd worden, de vloeren moeten nog gestort, de kozijnen en deuren moeten nog geplaatst worden en er moet nog een watervoorziening komen. Ze willen heel graag een eigen waterpomp, zodat ze niet afhankelijk zijn van de waterleiding. Ze hebben hier de afgelopen tijd zoveel problemen mee gehad, dat ze nu heel graag een eigen watervoorziening willen hebben.
We hebben verder vanmiddag nog met elkaar het “programma” voor de komende weken doorgenomen; we zijn hier nu al 10 dagen, maar hebben praktisch nog maar weinig kunnen doen. We zijn echter nog steeds afhankelijk van de reparatie van de pick-up. Zonder goed vervoer kunnen we weinig doen. 300 bananenbomen en 25 geiten neem je zo moeilijk mee in je rugtas… Vandaag zijn de monteurs wel weer druk bezig geweest, en het heeft David en Elizabeth al aardig wat geld gekost, maar ze hopen nu dat hij eind van de week weer in orde is. Tot die tijd zullen we ons programma hier dus op aan moeten passen. We zijn ons er van bewust dat “een programma” hier in Afrika, altijd anders kan lopen, maar we hebben wel het idee dat er dit keer heel veel dingen tegenzitten. Toch proberen we niet uit het oog verliezen waarom we hier zijn. We willen hier in de eerste plaats vooral “zijn” en in de tweede plaats kijken wat we kunnen “doen”. Natuurlijk is het fijn om dingen te kunnen doen, maar we geloven dat “het zijn” van minstens even grote waarde is. David verwoordde het vanmiddag nog als volgt: “denk niet dat het niks is wat jullie doen, het is van meer betekenis als dat jullie kunnen beseffen, en groter dan wij ooit hebben durven dromen.”
Dus de komende dagen zullen we hier vooral “zijn”, zeker morgen tijdens de begrafenis. We willen er zijn als troost, als steun en bemoediging voor de mensen. We willen één met hen zijn, en meebeleven waar zij doorheen gaan. Hoe de dagen er daarna uit gaan zien:
We hebben nog geen idee….., maar we houden jullie natuurlijk op de hoogte.
Voor nu in ieder geval hartelijk bedankt voor jullie interesse, betrokkenheid en gebeden!
Het is voor ons heel belangrijk te merken dat er mensen zijn die achter ons staan, en ons willen steunen bij dat wat we hier meemaken!
ZIKOMO KWAMBIERI !
(Dit betekent hartelijk bedankt!)
Een hartelijke groet van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia
Het is vandaag dinsdag 10 juli, en we willen jullie weer even meenemen naar Malawi, en jullie deelgenoot maken van onze belevenissen! Het leven, hier, is verre van eenvoudig, dat ondervinden we steeds weer. Tot nu toe ervaren we behoorlijk wat tegenslag en gaan veel dingen anders dan we verwachten en/of gehoopt hadden. Maar dat geldt niet alleen voor ons, maar zeker ook voor David en Elizabeth. Het zijn soms maar kleine dingen, maar deze kunnen je soms wel ontmoedigen.
Gisteren moest David ’s morgens naar de rechtbank, voor de bekeuring voor het rijden zonder vergunning. Gelukkig hebben ze hem laten gaan zonder te betalen, maar pas nadat hij er eerst 3 uur heeft moeten wachten. Vervolgens moest hij daarna nog 5 uur wachten bij het bureau waar hij zijn nieuwe vergunning moest halen. Toen David ons uiteindelijk op kon halen was het al 16.30 uur, en dat terwijl we toch nog de nodige dingen op de planning hadden staan. Maar ja, wat vandaag niet kan, moet dan maar morgen; zo gaat dat hier…! Voor ons als westerlingen echter niet altijd eenvoudig.
Wij zijn ’s middags op eigen gelegenheid vast naar Blantyre gegaan, om alvast de e-mails te versturen en wat boodschappen te doen, zodat David ons daar op kon pikken. In het internetcafé echter was de internetsnelheid tergend langzaam. We zijn meer dan een uur bezig geweest om ons berichtje te plaatsen, en 1 e-mail te versturen. We wilden toen ook nog graag onze ontvangen e-mails lezen, maar de batterij van onze laptop was leeg, en we konden dus niks meer doen! Helaas! We proberen het van de week nog een keer!
Degene die ons trouwens extra fotoruimte heeft gedoneerd bij waarbenjij.nu: hartelijk bedankt! We kunnen nu 100 foto’s plaatsen, i.p.v de oorspronkelijk toegestane 10! Het was een leuke verrassing om dit te ontdekken!
Na het internetcafé hebben we nog wat boodschappen gedaan voor David en Elizabeth, omdat we bij hen zouden gaan eten. Het is altijd fijn om dan wat mee te kunnen nemen, omdat je weet dat ze veel uitgebreider voor ons koken, als dat ze voor zichzelf zouden doen, en dat ze daarmee dus ook hun eigen budget overschrijden…Op straat hebben we ook nog een (levende) kip gekocht. Dit was wel grappig, want de man die ze verkocht had er nog maar 2. Vóór ons kocht een Malawiaan 1 kip, en we letten dus goed op wat hij er voor moest betalen. Hij betaalde 500 kwacha, maar toen wij de laatste kip wilden kopen, was hij ineens 600 kwacha (en dat terwijl het de kleinste en minst mooie was…) Dus wij lachen en zeggen, ja, hoor eens 500 is de normale prijs, 600 de azunguprijs. Ja, daar had hij niet van terug. Dus ook wij konden de kip voor 500 kopen. Uiteindelijk hebben we hem nog 50 kwacha (26 eurocent) extra gegeven als fooi, en was hij ook weer blij. Die levende kip krijg je dan gewoon in je hand, en neem je op de kop mee, met zijn pootjes aan elkaar gebonden. Vervolgens gaat hij dan in de achterbak van de auto, om thuis dan in de keuken neergelegd te worden, totdat hij geslacht wordt. Dat is wel even wat anders dan een diepvrieskip van de Aldi…
Terwijl we bij de supermarkt stonden te wachten op David, kwamen er ook weer een aantal kinderen op blote voetjes, vragen om geld. Dus wij uit onze rugzak weer een aantal biscuitjes en ballonnen opgediept. Als je dan die gezichtjes ziet… zo blij! Even later waren ze er druk mee aan het voetballen. Toen wij dat vervolgens op de video zetten, en het aan hen lieten zien, waren ze helemaal dolgelukkig! Ze vonden het natuurlijk geweldig om zichzelf te zien, in dat rare apparaat. Daarna hebben we nog een poosje samen gespeeld, en met de ballon overgegooid. Volgens mij, was hun hele dag weer goed! Toen David ons had opgehaald, en we met de auto door Blantyre reden, kwamen we ze ergens anders weer tegen, nog steeds spelend met de ballon.
Eenmaal bij David en Elizabeth waren er al 5 vrouwen druk bezig om de maaltijd te bereiden. Dat gaat hier echt anders als bij ons; ze koken hier nog echt op potten met houtskool, en dit kost allemaal veel tijd. Een extra ongemak daarbij was dat om 17.30 uur de elektriciteit uitviel. Dit gebeurt elke dag wel een keer en duurt dan gemiddeld 2 uur. Dit is omdat niet heel Ndirande tegelijk van elektriciteit voorzien kan worden, en dus is er elke 2 uur een bepaald gedeelte van Ndirande dat zonder stroom zit. En natuurlijk juist nu ze zo druk waren bij het voorbereiden van deze maaltijd, dus bij David en Elizabeth. Koken op houtskool valt al niet mee, maar een hele maaltijd klaar maken bij het licht van 1 kaars, is ronduit lastig! Voor deze maaltijd waren nog een aantal andere mensen uitgenodigd van de kerk, en dus werd er voor 20 mensen gekookt! Pas om 20.30 uur ging de elektriciteit weer aan, en om 21.00 uur konden we eindelijk eten. Het huisje van David en Elizabeth is echt niet groot, dus met 20 mensen daar eten valt niet mee. Maar ze hadden een soort buffet gemaakt op de eettafel, en iedereen at verspreid door het huis. Het was echt een bijzondere ervaring!Ik kan proberen het te omschrijven, maar de sfeer is moeilijk weer te geven, dus jullie moeten het maar op de foto’s en de video bekijken. Het is indrukwekkend om te zien, hoe mensen met zo weinig toch zo’n feestelijke maaltijd kunnen maken! Deze maaltijd was ook echt bedoeld om ons welkom te heten, namens de kerk. David gaf aan dat ze ons echt zijn gaan zien als één van hen, en dat we niet langer “Azungu’s” zijn. Dus dat was echt een bemoediging en een compliment!
Het is geweldig om te zien hoe goed Nathan en Nadia zich vermaken met de Malawiaanse kinderen. Ze spelen samen, en proberen echt op hun manier met elkaar te communiceren. Vooral Nathan is druk bezig om Chichewa te leren. Nathan heeft het nog steeds niet al te makkelijk, ( zijn MP3speler doet het gelukkig wel weer…) maar als hij bij de Chitsonga’s is, knapt hij helemaal op. Nathan heeft trouwens ook nog een vriend gevonden, hier bij ons huisje. Gisteren hoorden we in de tuin, dat er iemand aan het drummen was. Dit bleek de zoon te zijn van de mensen waarvan wij dit huisje huren; hij heet Ruben. We hebben Nathan aangemoedigd om eens even te gaan kijken, en ze hebben samen een hele poos gedrumd. Ruben heeft ook een poolbiljart in de tuin, en ze hebben samen al een aantal potjes gepoold. Als Nathan zin heeft, mag hij altijd even binnen wippen om te kijken of Ruben thuis is. Voor ons wel een gebedsverhoring, omdat Nathan zich vaak erg opgesloten voelt als we hier bij ons huisje zijn. Voor ons is het een oase van rust, maar Nathan vindt het er maar saai… Nadia speelt graag met Kaleb, touwtje springen, voetballen of met de gameboy; ze hebben samen de grootste lol. Ook kan ze het prima vinden met Gift; de dochter van de Chitsonga’s. Gift is erg geïnteresseerd in de make-up spulletjes van Nadia, en ze hebben elkaars nagels al een aantal keer gelakt. Ook luisteren ze samen naar muziek op Nadia haar MP3speler! Gift heeft al gevraagd of Nadia nog een keer bij haar op haar kamer komt logeren, en binnenkort zal ze Nadia ook Nsima leren koken (de typisch Malawiaanse maïspap…) Nadia kon het eten bij David en Elizabeth gisteren trouwens wat minder waarderen; vooral toen ze ontdekte dat zij de kop van de kip had uitgekozen… Het is ook niet echt een smakelijk idee, als die kip je met z’n oogjes aan ligt te kijken op je bord!
Tijdens de maaltijd gisterenavond, kreeg David echter ook een telefoontje dat één van de voorgangers van de kerk is overleden. Hij was van de week opgenomen in het ziekenhuis met TBC, en gisterenavond helaas overleden. Hij is pas 40 jaar, en laat een vrouw en 7 kinderen achter. Wat een verdrietige situatie… Ronald heeft hem 3 jaar geleden ook ontmoet, en de man zag er erg naar uit dat we nu als gezin kwamen. Hij verheugde zich erop om ons te ontmoeten. Dit heeft niet zo mogen zijn. Hij wordt woensdag begraven, en wij zullen als gezin ook naar de begrafenis gaan. We hebben hier (gelukkig) nog nooit een begrafenis meegemaakt, en het is dan ook best spannend hoe dat zal zijn.
Nathan voelt zich al een paar dagen niet zo lekker, en had wat last van diarree, en buikpijn, maar vandaag voelde hij zich echt beroerd. Hij heeft een groot gedeelte van de dag in bed gelegen. Dit is echt balen, vooral omdat hij het nog steeds best moeilijk vindt om hier te zijn. Hij is vanavond al om 19.30 uur naar bed gegaan, met een paar paracetamols, dus hopelijk knapt hij na een goede nachtrust weer een beetje op, en voelt hij zich morgen weer beter. Zo niet, dan blijven Nathan en ik morgen samen thuis, en zullen Ronald en Nadia samen naar de begrafenis gaan.
I.v.m. de voorbereidingen voor de begrafenis, had David vandaag niet zo veel tijd om bij ons te zijn, maar vanmiddag zijn we met elkaar nog even naar het nieuwe huis van David en Elizabeth gegaan. Ze zijn daar nog druk aan het bouwen, maar de dakspanten zitten er inmiddels op. Als stichting hebben we het complete houten framewerk voor het dak kunnen betalen, waardoor de bouw nog steeds langzaam, maar gestaag vordert. Het wordt een voor Malawiaanse begrippen, vrij groot huis, met wel 3 slaapkamers, maar waar ze, als het moet, 20 mensen te slapen kunnen leggen. (Dan liggen er ook mensen in de gang…) David en Elizabeth hebben vaak gasten, die voor hulp en/of advies bij hen komen. Vaak komen deze mensen van ver, en brengen ze de nacht ook bij hen door. In het nieuwe huis zullen ze hier dus iets meer ruimte voor hebben. Het is leuk om het nu in het echt te kunnen zien, hoewel we de bouw aardig hebben kunnen volgen via foto’s. Er moet nog wel het een en ander gebeuren: er moeten nog golfplaten op het dak, de muren moeten nog gestukadoord en geverfd worden, de vloeren moeten nog gestort, de kozijnen en deuren moeten nog geplaatst worden en er moet nog een watervoorziening komen. Ze willen heel graag een eigen waterpomp, zodat ze niet afhankelijk zijn van de waterleiding. Ze hebben hier de afgelopen tijd zoveel problemen mee gehad, dat ze nu heel graag een eigen watervoorziening willen hebben.
We hebben verder vanmiddag nog met elkaar het “programma” voor de komende weken doorgenomen; we zijn hier nu al 10 dagen, maar hebben praktisch nog maar weinig kunnen doen. We zijn echter nog steeds afhankelijk van de reparatie van de pick-up. Zonder goed vervoer kunnen we weinig doen. 300 bananenbomen en 25 geiten neem je zo moeilijk mee in je rugtas… Vandaag zijn de monteurs wel weer druk bezig geweest, en het heeft David en Elizabeth al aardig wat geld gekost, maar ze hopen nu dat hij eind van de week weer in orde is. Tot die tijd zullen we ons programma hier dus op aan moeten passen. We zijn ons er van bewust dat “een programma” hier in Afrika, altijd anders kan lopen, maar we hebben wel het idee dat er dit keer heel veel dingen tegenzitten. Toch proberen we niet uit het oog verliezen waarom we hier zijn. We willen hier in de eerste plaats vooral “zijn” en in de tweede plaats kijken wat we kunnen “doen”. Natuurlijk is het fijn om dingen te kunnen doen, maar we geloven dat “het zijn” van minstens even grote waarde is. David verwoordde het vanmiddag nog als volgt: “denk niet dat het niks is wat jullie doen, het is van meer betekenis als dat jullie kunnen beseffen, en groter dan wij ooit hebben durven dromen.”
Dus de komende dagen zullen we hier vooral “zijn”, zeker morgen tijdens de begrafenis. We willen er zijn als troost, als steun en bemoediging voor de mensen. We willen één met hen zijn, en meebeleven waar zij doorheen gaan. Hoe de dagen er daarna uit gaan zien:
We hebben nog geen idee….., maar we houden jullie natuurlijk op de hoogte.
Voor nu in ieder geval hartelijk bedankt voor jullie interesse, betrokkenheid en gebeden!
Het is voor ons heel belangrijk te merken dat er mensen zijn die achter ons staan, en ons willen steunen bij dat wat we hier meemaken!
ZIKOMO KWAMBIERI !
(Dit betekent hartelijk bedankt!)
Een hartelijke groet van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
