Nederland 31 juli 2007

Lieve allemaal,
We zijn inmiddels weer veilig aangekomen in Nederland, maar we willen jullie toch de belevenissen van de laatste dagen in Malawi niet onthouden!

Ons laatste bericht dateert van 26-7, en dat is op woensdag geschreven.
Donderdag de 27e zijn we op bezoek geweest bij Zwaantje. Zwaantje is een Nederlandse zendelinge die nu al weer 15 jaar in Malawi woont. Zij woont in het dorpje Chiwaja, tussen de bevolking. Zij heeft geen stromend water, geen elektriciteit en woont midden in de bush.
Zwaantje heeft een Malawiaanse pleegdochter: Thokosani. Thokosani is doof en woont een aantal weken per jaar bij Zwaantje. De andere weken zit ze intern op een dovenschool. Thokosani is inmiddels ook al weer 15 jaar en ook zij was sinds gisteren weer bij Zwaantje. We kennen Zwaantje nu al 10 jaar, en het was leuk om een dagje bij haar te zijn, samen stroopwafels te eten en weer een beetje bij te kletsen. We hadden eigenlijk gehoopt om haar wekelijks te kunnen bezoeken, maar vanwege alle vervoersproblemen, is hier niets van gekomen. Vandaag was dus de eerste en meteen ook de laatste keer van deze reis dat we haar hebben kunnen bezoeken. We zijn altijd erg onder de indruk van de manier waarop zij leeft, midden tussen de Malawianen, en hoe goed zij Chichewa spreekt. Zij is echt één van hen, en heeft veel contacten met de mensen in haar dorp. Door haar manier van leven is ze echt een getuigenis en een voorbeeld voor de mensen om haar heen!

Om 17 uur ’s middags heeft Billy ons opgehaald bij Zwaantje, en hebben we de avond bij de familie Kuntepere thuis doorgebracht. Billy is één van de voorgangers van de Good Samaritan Pentecostal Church en ook erg betrokken bij de projecten. Op het moment is hij druk met het opzetten van zijn eigen bedrijf in autobanden, dus heeft hij relatief weinig tijd met ons kunnen doorbrengen. Maar donderdagavond hebben we uitgebreid gegeten samen met zijn gezin en een gezellige avond gehad met elkaar. Billy en Beatrice hebben 6 kinderen, en we hadden de 2 dochtertjes daarvan een springtouw gegeven. Uiteindelijk hebben we met z’n allen een springtouwcompetitie gehouden; wie springt het langst…? Nadia en Wodala waren toch echt de onbetwiste winnaars!

Vrijdagmorgen was de hele dag bestemd voor het landbouwproject, en voor de aanschaf en aanplant van de bananenbomen. Ronald is ’s morgens al om 8 uur samen met David vertrokken om met de pick-up eerst de bananenbomen te gaan kopen. Het was even de vraag hoeveel bomen ze mee zouden kunnen gaan nemen, maar uiteindelijk hebben ze 105 bananenbomen kunnen kopen en nog een flink aantal andere fruitbomen: 22 mangobomen, 22 perzikbomen, 21 avocadobomen, 23 guavebomen, 22 appelbomen, 21 Mexicaanse appelbomen, 22 papayabomen en 12 grapefruitbomen. Landbouwtechnisch is het erg goed om naast bananenbomen ook andere fruitbomen op je land te hebben. De bladeren van deze bomen zijn namelijk zeer goed als compost te gebruiken. Ronald heeft samen met James (leider van het landbouwproject) en David een plan van aanpak gemaakt hoe er op eenvoudige wijze compostbaken kunnen worden gemaakt om optimaal gebruik te kunnen gaan maken van de (natuurlijke) middelen die voor handen zijn. De bladeren van de fruitbomen zijn hiervoor bijzonder nuttig. Daarnaast geven deze fruitbomen op verschillende tijden in het jaar vrucht, waardoor je eigenlijk het hele jaar door inkomsten kunt gaan genereren. Via het werk van Bernardine was er geld ingezameld voor 250 bomen, daarnaast zijn er nog wat losse giften geweest voor bomen waardoor we er uiteindelijk 300 zouden kunnen kopen. Aanvankelijk dachten we geld te hebben voor 500 bomen, maar 250 euro daarvan is uiteindelijk als algemene gift gegeven, waarvan we het huisje van Shyreen hebben opgeknapt en een accordeon konden aanschaffen. In totaal zijn er nu dus 270 bomen gekocht want de fruitbomen zijn iets duurder dan bananenbomen. Met een pick-up volgeladen hebben Ronald, Mishek en David deze eerst afgeladen bij het landbouwproject, om daarna ons en de rest van de Chitsonga’s op te halen, zodat we met zijn allen er flink tegenaan konden gaan om alles te planten!Het was de warmste dag sinds we hier in Malawi zijn, en juist die dag moesten we extra hard werken, want bomen planten valt niet mee!

Eerst moeten de bomen van de plaats waar de pick-up staat naar het stuk land worden gesjouwd. De pick-up kan nl. niet op het stuk grond zelf komen. Dat is toch al gauw zo’n 130 keer heen en weer lopen, want de bomen zijn best zwaar, dus meer als 2 kun je er vaak niet dragen. Alle kinderen die in de buurt lopen, helpen mee en krijgen als beloning daarna een ballon en wat geld… Daarna moeten er flinke gaten gegraven worden (tussen de 80 en 100 cm diep) om de (bananen)bomen in te kunnen planten. Op dit moment is de grond echter zo droog en hard dat dit alleen al een flinke klus is. Daarnaast moest het hele irrigatiesysteem worden aangesloten om de grond flink nat te kunnen maken zodat de bomen goede kans van overleven hebben. Vervolgens kunnen de bomen in de grond gezet worden en moet er nog zeker een 30 cm water bij. Daarna worden de bomen afgedekt met een dikke laag stro, om de jonge boompjes te beschermen. Dit stro moet natuurlijk eerst geplukt en geraapt worden…Uiteindelijk is het niet gelukt om alles te kunnen planten, maar dit wordt een dezer dagen afgemaakt door de werkers van het landbouwproject. Verder hebben we een shelter laten bouwen voor de werkers en nacht wachten van het landbouw project. Al met al was het dus een flinke klus, maar het was het waard. Binnenkort staan er dus 270 bomen op het stuk grond, en we hopen dat ze veel vrucht zullen mogen gaan dragen! David zal ons uiteraard nauwkeurig op de hoogte houden van de resultaten!

Vrijdagavond was er een afscheidsdiner georganiseerd ter ere van ons, door een aantal vrouwen van de kerk. Eigenlijk waren we met z´n allen veel te moe van een dag hard werken, maar we hebben ons toch maar weer wat opgeknapt en zijn uiteindelijk met z´n allen toch gewoon gegaan. De maaltijd was in het huis van Pauline Yusuf; zij is zeer welgesteld en heeft een groot huis! De maaltijd was dan ook zeer uitgebreid en luxe, zelfs voor Nederlandse begrippen. Het is hartverwarmend om te zien, hoe welkom we hier zijn. We zien echt dat de mensen ons in hun hart gesloten hebben, en dat het hen veel moeite kost om ons weer te laten gaan!

Zaterdag hebben we de nodige souvenirs gekocht en hebben we de hele stad afgestruind, op zoek naar mooie spulletjes om hier in Nederland weer te kunnen verkopen. We zijn goed geslaagd, en hebben veel typisch Afrikaanse dingen kunnen bemachtigen!

Zaterdagmiddag hebben we met alle Chitsonga’s, in een restaurant uitgebreid ijs gegeten met z’n allen. Voor hen een unieke ervaring; in een restaurant komen ze zelden, maar een sorbet hadden ze nog nooit gegeten! Iedereen mocht dan ook een ijscoupe naar keuze bestellen, en dat was voor hen wel heel bijzonder. Voor het restaurant was de uitdaging volgens mij wel een beetje té groot, want van de bestelling klopte niet zoveel. Iedereen kreeg een zo ongeveer een ander ijsje als wat ze besteld hadden, maar dat mocht de pret niet drukken! Het was geweldig om die gezichten te zien toen ze hun ijs geserveerd kregen, en iedereen heeft er enorm van gesmuld!

Zondag was het dan toch echt tijd om te gaan vertrekken; we moesten om 13 uur op het vliegveld zijn om in te checken, en we hadden dus nog de hele morgen om alles in te pakken en op te ruimen. David heeft ons om 11.30 uur opgehaald, waarna we na een snelle lunch met de hele familie naar het vliegveld zijn vertrokken. Zelfs Shyreen was mee! De sfeer was behoorlijk bedrukt, want iedereen vond het vreselijk om afscheid te moeten nemen! Er zijn dan ook behoorlijk wat tranen gevloeid… Vooral Nathan en Gift hadden het erg moeilijk, want in de afgelopen weken is er iets heel bijzonders tussen hen gegroeid, en ze zullen elkaar dan ook waarschijnlijk heel erg gaan missen! Ook wij vonden het afscheid erg moeilijk; niemand wilde graag terug naar huis. Het liefst zouden we het vliegtuig zonder ons laten vertrekken, en stiekem blijven. Maar ja, de plicht roept ook thuis weer, dus we moeten wel …
Toch is en blijft het bijzonder om te zien hoe hecht de relatie is geworden! Dat was al zo toen we elkaar 10 jaar geleden voor het eerst ontmoeten, maar vanaf dat moment is de relatie alleen maar hechter geworden. Ook in de afgelopen weken hebben we zo intensief met elkaar opgetrokken en we hebben echt in elkaars leven geïnvesteerd! Dat maakt het ook zo moeilijk om weer naar huis te moeten en afscheid van elkaar te moeten nemen!

Sinds gisteren zijn we weer thuis, en na een reis van 17½ uur weer in Nederland gearriveerd. We zijn echter nog niet “geland”, en het is moeilijk om weer om te schakelen. Allereerst was de reis ontzettend vermoeiend, en hebben we weinig geslapen in het vliegtuig. We waren dan ook behoorlijk stuk, toen we thuis kwamen. Gelukkig hebben we vannacht goed kunnen slapen, in ons eigen bed (toch wel weer heerlijk…) en hebben vandaag en begin gemaakt met het uitpakken van alle spullen. We zullen waarschijnlijk nog wel een paar weken nodig hebben om te acclimatiseren en alles van de afgelopen weken te verwerken en een plekje te geven. Het is toch een bijzonder indrukwekkende reis geweest, en de omschakeling naar het gewone leven hier zal best moeilijk zijn. Bernardine moet morgen al weer aan het werk, en dat zal ook niet meevallen. Maar we kunnen terugkijken op een mooie tijd in Malawi, met alle ups en downs, en we zijn ontzettend dankbaar voor alles wat we hebben mogen meemaken en hebben kunnen doen. We zijn ook heel blij en dankbaar voor alle mensen die op de een of andere manier een (financiële, praktische, morele of andersoortige) bijdrage hebben geleverd aan deze reis en bij deze reis betrokken zijn geweest! Ook was het geweldig om te zien hoeveel mensen de weblog hebben bezocht en alle belevenissen hebben gevolgd! Dit zal voorlopig ons laatste berichtje zijn op de weblog, maar het werk voor de stichting Partners in Hoop blijft gewoon doorgaan, en alle update informatie hiervan kunnen jullie blijven volgen op onze website!

Een ieder hartelijk bedankt voor jullie interesse en betrokkenheid
en een hartelijke groet van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia!