De laatste dagen in Malawi

Hallo, allemaal,
Het is nu echt aftellen, hier…
We zijn nog ruim een dag in Malawi, want donderdagmorgen vliegen we om 7.00 uur alweer richting Nederland. Naar verwachting zullen we vrijdag 25 juni om 8.35 uur in Brussel landen. Dan zit het er voor nu al weer op. Niet te geloven hoe snel de weken voorbij gegaan zijn.

De ergste regen is gelukkig weer voorbij en we hebben de afgelopen dagen toch nog wel een aantal dingen kunnen ondernemen. Helaas heb ik waarschijnlijk wel kou gevat door het slechte weer van de afgelopen dagen want ik ben erg grieperig en verkouden geworden. Best balen want we hebben toch nog wel het een en ander op de planning staan voor de laatste dagen.

Zaterdag zijn Jack en ik naar de Ndirande markt gegaan. Dat was wel spannend omdat er soms een agressieve sfeer kan hangen en je als blanke niet altijd veilig bent. Ik had het met David overlegd en hij gaf aan waar we onze auto zouden moeten parkeren om deze heelhuids weer terug te kunnen zien. Foto’s maken zou volgens David wel kunnen. Maar we moesten geen, of zo weinig mogelijk geld op zicht bij ons hebben. Dus ik trok met Jack en alle instructies er opuit.

We gingen direct tussen alle kraampjes door. Deze kraampjes bestaan uit palen van boomstammen met daarop vaak stapels karton als dak vast getimmerd met wat plastic er overheen. Deze staan dicht op elkaar gepakt op een soort van helling en veel mensen staan je aan te kijken en beginnen direct om geld te vragen omdat je blank bent. Toen we de foto camera’s pakte en foto’s begonnen te maken van allerlei zaken, kregen we wel veel ‘tegenwind’ van de lokale mensen omdat ze dan toch echt geld van je willen hebben, maar dat was ik toch echt niet van plan.

Dus introduceerde ik de ‘ka kunde’ ( een soort ‘boks’groet met je vuist, wat kinderen met elkaar doen) die ik van David heb geleerd en dat brak het ijs bij veel mensen. Opeens was het maken van foto’s geen probleem meer of veel minder. Nadat we veel kraampjes en mooie plaatjes hadden gezien en gemaakt en de cultuur van Malawi zo konden inademen en ervaren, kochten we een paar grote tinnen bakken voor de geiten. Ook dat droeg bij tot begrip; dat we niet alleen op foto’s uit waren maar ook op het doen van zaken. Het was voor Jack een hele belevenis en ook ik genoot ervan om hier weer eens te zijn. Het was toch alweer 3 jaar geleden dat ik zo binnen in deze markt was geweest. Het gehamer en getik van de hamers op allerlei metaal, waar pannen, kommen, en weet ik niet wat meer van wordt gemaakt, laat ook een speciale indruk achter op je als je hier bent geweest. Het is een echte cultuur ervaring!

Vervolgens zijn we opnieuw naar het landbouw project gereisd. Daar zouden we een feestelijke bijeenkomst hebben en alle ingekochte gereedschappen gaan brengen en overhandigen. Ik heb de eerste fruit- en bananenbomen kunnen planten en ook hebben we de cadeautjes gegeven aan de werkers. Dit vonden ze erg leuk en waren ze dankbaar voor. Het was ons laatste bezoek aan dit project deze reis dus namen we afscheid van de werkers.

Zondag was het Vaderdag in Nederland (hier in Malawi kennen ze dat niet) en ik heb leuke cadeautjes gekregen van Bernardine en de kinderen; een heel lieve kaart , een geurtje en een mini shampoo en een button met daarop “Beste vader van de wereld”. En als klap op de vuurpijl een toffe knuffelbeer met een T-shirt aan, met daarop de foto van Bernardine, Nathan en Nadia. Echt geweldig! Ook Jack had wat cadeautjes gekregen van het thuisfront en dat voelt toch wel speciaal… Zondagavond hebben we ons zelf voor Vaderdag getrakteerd op een lekker etentje buiten de deur. Jack heeft een pizza Margarita genomen met een CocaCola en ik een halve kip met friet en salade plus een CocaCola. We hebben er heerlijk van genoten. Lekker gekletst en lekker gegeten! En dat voor slechts 2800 MK = € 14,00

Zondag was het ook onze laatste kerkdienst. Zowel Jack als ik hebben beiden nog een woord van dank gesproken tot de gemeenschap. Ik vat de afgelopen maand samen wat we hebben willen bereiken en hebben willen doen, en vooral dat we er hebben willen zijn om veel mensen te mogen ontmoeten ter bemoediging en relatiebouw. Om Hoop terug te mogen brengen waar Hoop is verloren. Ook geef ik de Film Jezus aan de gemeenschap voor evangelisatiedoeleinden.

Hierna worden wij door David gevraagd om vooraan te komen staan en er wordt een chitensi (afrikaanse omslagdoek) op de grond voor onze voeten neergelegd. Mensen word gevraagd om ons te komen bedanken en ons te zegenen met gaven. Hiervoor komen de mensen een voor een naar voren, schudden ons de hand en bedanken ons voor wat we hebben gedaan de afgelopen maand, ze gooien op de chitensi geld neer voor onze voeten en geven ons cadeaus zoals chitensi’s, een stropdas, oorbellen, Jack krijgt zelfs de blazer van het kostuum van David, waarschijnlijk omdat Jack alleen een stropdas droeg plus een vest maar geen blazer aan had. :) Ook krijgen we een dames tas met daarin nog kleding.
Het offergeld voor Jack en mij is bij elkaar 5830 MK = € 29,15 !!! Wat een geweldig offer hebben de mensen gebracht aan ons, wat een hartsgesteldheid! Ik ben er van onder de indruk. Zoals gezegd is : “geven is een zegen en zegenen is geven” – giving is a blessing and blessing is giving”.

Na de dienst gaan we naar buiten toe en daar staan nog veel mensen die afscheid willen nemen, waaronder Shyreen, zij is erg geëmotioneerd en geeft duidelijk aan dat ze het een vervelende dag vind omdat ze afscheid van ons moet nemen. Ook geeft ze aan dat ze zich zo enorm gezegend voelt én weet door alles wat we voor haar en haar gezin betekenen en wat we voor haar hebben gedaan. Ze dankt ons daar opnieuw voor vanuit haar hart. Het is echt oprecht, ze heeft het moeilijk met het afscheid.

Om het hoekje van de deur bij de kerk zit Jonas stilletjes verborgen op een randje. Ook hij heeft het moeilijk. Zodra ik bij hem kom staan en hem tegen mij aandruk en hem knuffel begint hij te huilen omdat hij niet wil dat ik alweer weg zal gaan. Hij is echt emotioneel en laat zijn tranen de vrije loop. Het blijkt moeilijk om hem te troosten, dus houd ik hem lange tijd stevig tegen mij aangedrukt en aai hem over zijn zwarte bolletje. Als ik hem over zijn wangen aai en hem een “ka kunde” voorstel komt er gelukkig weer een glimlach op zijn gezicht tevoorschijn. Na 3x een “ka kunde” lacht hij weer en komt hij weer overeind. Ook andere kinderen vragen inmiddels om aandacht dus moet ik de aandacht even verdelen. Na iedereen te hebben geknuffeld en een hand te hebben gegeven en alle kinderen nog een ballon te hebben gegeven, zijn ze allemaal weer blij. We kunnen de laatste mensen nog gedag zeggen en vertrekken met de auto naar ons guesthouse.

Maandag waren we om 10.00 uur bij David en Elizabeth voor de interviews met de mensen uit Malawi waar een 1-op-1 support mee is met een Nederlandse partner. Omdat alles zo ingewikkeld ligt en er zoveel problemen uit de support naar voren zijn gekomen hebben we voor deze aanpak gekozen in overleg met David & Elizabeth; een interview met een afgezant van de familie die ‘gesponsord’ wordt bij het huis van David & Elizabeth. We hadden aanvankelijk 1½ á 2 uur voor 4 interviews ingepland maar er bleken ruim 4 uren voor nodig te zijn!!! Alles moet worden vertaald vanuit het Engels naar het Chichewa en de antwoorden die worden gegeven moeten weer worden vertaald van het Chichewa naar het Engels. Al met al een hele klus en dat terwijl alles zo goed was voorbereid.

Ook hiervan hebben we weer geleerd dat een ‘eenvoudig’ interview afnemen niet zomaar even geregeld is en niet zomaar te verwezenlijken is. Het ligt allemaal zo gecompliceerd dat we wat betreft de reporting en de interactie met partners in Nederland zeker nog verder zullen moeten spreken als bestuur om te kijken welke invulling er aan gegeven kan worden. Zoals het nu gaat kan het in elk geval niet verder dat is een ding dat wel duidelijk is geworden. We zullen hier zeker nog op terug komen.

We kijken in elk geval wel terug op goede interviews voor dit moment voor onze partners in Nederland en hebben voor zover mogelijk er alles uit gehaald wat er uit te halen was, ook al is het allemaal anders gelopen dan we hadden gewild, gepland en gehoopt.

Ik nam tijdens het interview met Mary Mkwatula haar baby op mijn schoot en die plaste mijn broek terplekke helemaal onder….. echt goede timing … :) Ik vond het al steeds warmer worden op mijn broek….Ik geloof dat jonge kinderen hier geen luiers aan krijgen, ik had het kunnen weten natuurlijk. Maar het kindje heeft het erg naar haar zin gehad op mijn schoot. En dat is ook wat waard.

Voor nu ga ik het hier weer bij laten. We gaan proberen om nog 1x een bericht te versturen vanuit Malawi en dan volgt het volgende bericht weer vanuit Nederland. Voor nu wil jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor jullie betrokkenheid!

Een hartelijke groet vanuit Malawi
van Ronald (en uiteraard ook van Jack)