Malawi, 15 juli 2007

Lieve allemaal,
Het is vandaag zondag 15 juli, en het is dus de hoogste tijd om jullie weer een beetje bij te praten over onze belevenissen van de afgelopen dagen. Het laatste bericht is van vrijdag 13 juli, en we zullen proberen daar vandaag in ieder geval de foto´s bij te plaatsen. Dus heb je het bericht van de 13e al wel gelezen, kijk dan ook nog even naar de foto´s. Die zijn zeker de moeite waard…

Vrijdag zijn we dus, zoals jullie weten, naar het huis van Shyreen geweest, om daar een begin te maken met het herstellen van de muren. We hebben daar met 7 personen gewerkt; allereerst Ronald en Nathan, maar ook Love-More, Mishek, Francis, Mac, en David hebben daadwerkelijk de handen uit de mouwen gestoken. Ze hebben geprobeerd alle gaten in de muren aan de binnen- en buitenkant op te vullen met cement. Hier en daar moesten zelfs hele stukken muur opgevuld en ingemetseld worden. Het was een flinke klus, maar aan het eind van de dag waren alle muren toch weer redelijk vlak. Shyreen en haar zus hebben ook flink meegeholpen met het sjouwen van water en het aanmaken van het cement. Shyreen was erg onder de indruk dat er zoveel mensen in haar huisje aan het werk waren, maar vooral van het feit dat er Azungu’s zijn die voor haar hun handen vuil willen maken. Uit dank had ze wederom een lunch klaargemaakt, en met de boodschappen die ik had meegenomen, hadden we toch nog een uitgebreide maaltijd. Op een gegeven moment ontdekte ik echter dat Shyreen en de kinderen zelf niet mee aten. Dit is vaak wel de gewoonte hier in Malawi; eerst krijgen de gasten eten, en wat over is, is voor de mensen zelf. Ik heb Shyreen en de kinderen toen echter toch naar binnen geroepen om wat te komen eten, voordat alles op zou zijn. De kinderen werden toen echter in een klein kamertje neergezet, in het donker, met ieder 2 boterhammen. Bij gebrek aan een mes heb ik met de achterkant van een vork de boterhammen besmeerd met pindakaas en boter, die ik zelf had meegenomen. Ik denk dat ze dit nog nooit gehad hadden, want ik heb nog nooit een paar kinderen gezien die zo blij waren met een boterham met pindakaas. Vervolgens bleek dat er nog maar 1 flesje cola over was, dus ik heb mijn eigen flesje verdeeld over 4 bekertjes. Uiteindelijk is Ronald nog speciaal voor de kinderen flesjes Fanta gaan halen, en je had die gezichtjes moeten zien: voor iedereen een eigen flesje drinken, dat konden ze echt bijna niet geloven…! Het is echt onvoorstelbaar hoe weinig deze kinderen, en dit gezin hebben. En toch, ondanks dat zie je de kinderen lachen en spelen, en is Shyreen een optimistische vrouw. Shyreen is echt een voorbeeld van iemand die niets heeft, maar in geestelijk opzicht toch rijk is. Zij is een erg gelovige vrouw, en voelt zich geliefd door God, en vertrouwt Hem in alles. Bewonderenswaardig!

Terwijl er ’s middags druk geklust werd, was er op een gegeven moment voor mij niet meer zoveel te doen. Maar voor het huisje van Shyreen liep Jonas druk te voetballen. Ik ben toen samen met hem gaan spelen, en algauw kwamen er steeds meer kinderen bij. We hebben toen allerlei kringspelletjes gedaan met de bal, en zelfs Jan Huigen in de ton… En een pret dat die kinderen hadden (…en ik minstens net zo veel!).

Aan het eind van de dag was Shyreen enorm dankbaar en onder de indruk van al het werk wat verzet was! Ze wilde zo graag wat voor ons terug doen…
Ronald zat onder het cement, en Shyreen wilde heel graag Ronald zijn kleren wassen. Ik heb haar toen uitgelegd dat dit echt niet hoeft, omdat ze ons niet terug hoeft te betalen, of iets voor ons terug moet doen. Maar ze wilde echt heel graag iets voor ons doen, om haar dankbaarheid te uiten. Ik heb haar toen beloofd dat ik zondag onze was voor haar mee zou nemen, zodat zij dit voor ons kan wassen. Ik geloof dat ik haar hier echt blij mee heb gemaakt…

Morgen gaan we opnieuw naar Shyreen om alle muren te schilderen, allereerst van binnen, maar als we tijd hebben ook nog van buiten. We hebben samen met Shyreen bedacht dat we de onderste helft van de muren blauw schilderen, en de bovenste helft crèmekleurig. Dat leek haar helemaal geweldig! Verder willen we nog stof kopen om een paar gordijntjes van te maken, zodat het er allemaal ook nog sfeervol uit komt te zien. Het liefst zouden we nog een nieuw bankstel kopen, omdat dit wat er nu staat bij ons nog niet eens wordt meegenomen door het grofvuil. Maar we hebben geen idee wat een nieuwe bank kost, en of dit nog in ons budget past…

Vrijdagavond is de onderzoeker van de universiteit bij ons in ons huisje geweest om nog het een en ander door te praten over de stichting en de projecten. Hij was erg onder de indruk van wat we doen, en vooral ook van het feit dat we zelf bereid zijn om de handen uit de mouwen te steken. We hebben een aantal zinnige discussies met hem gehad over ontwikkelingswerk en armoedebestrijding. Als de pick-up gerepareerd is, zullen we a.s. dinsdag opnieuw met hem naar het wezenproject in Thyolo gaan. Hij was echt heel geïnteresseerd om dat te zien, maar woensdag vertrekt hij alweer vanuit Blantyre, dus dinsdag is onze enige mogelijkheid! De motor van de pick-up ligt echter nog wel steeds in de tuin van David en Elizabeth, en is dus nog steeds niet gemaakt. Het schijnt dat hij dinsdag klaar zou moeten kunnen zijn, maar ja, dat zeggen ze al een week (welkom in Afrika!). Inmiddels is er al 65.000 kwacha (342 euro) betaald voor de reparaties tot nu toe, en we hebben hier als stichting ook een gedeelte van voor onze rekening genomen. Het is uiteindelijk ook wel in ons belang dat die pick-up gemaakt wordt, zodat we de komende 2 weken ook echt nog een aantal zaken kunnen organiseren. Zonder goed vervoer kunnen we praktisch gezien immers niet veel doen…

Zaterdag was een dag zonder de Chitsonga’s (tot ergernis van de kinderen…) omdat we naar de basis van Jeugd met een Opdracht zijn geweest. Allereerst hebben we een ontmoeting gehad bij Chris en Karin thuis. Zij werken inmiddels al 14 jaar bij Jeugd met een Opdracht in Malawi, en zijn heel lang de leiders geweest van het werk hier. Onlangs hebben ze het leiderschap definitief overgedragen aan de Malawianen. ’s Middags was er op de basis de diploma-uitreiking van de discipelschapstrainingschool (DTS) die daar is geweest. Hier waren we ook voor uitgenodigd. De kinderen waren veel liever bij de Chitsonga’s of bij Shyreen geweest, en vonden het hele gebeuren maar saai. Maar ja, er zijn ook hier nu eenmaal dingen waar je niet onderuit kan…!

Vandaag (zondag) hadden wij een programma in de zondagschool van de kerk van David en Elizabeth. De zondagschool is tijdens de gewone kerkdienst, in een gebouwtje naast de kerk. Ook hier zijn geen stoeltjes of materialen, en zitten er zo’n 60 kinderen gewoon op de grond op rieten matten. Er zijn maar 2 ramen, dus het gebouwtje is ook nogal donker. Maar de kinderen waren erg enthousiast, en ook de zondagsschoolleraar was erg blij dat we er waren. Allereerst hebben we aan de hand van het Woordenloos Boek uit de bijbel verteld. Het Woordenloos Boek is een boek zonder woorden (de naam zegt het al), maar waarin d.m.v. kleuren het evangelie wordt uitgelegd. In dit boek zijn 5 kleuren: allereerst GOUD, wat staat voor het koningschap van God. Dan volgt ZWART, wat staat voor de zonde. Door de zonde in ons leven kunnen wij eigenlijk helemaal geen contact hebben met God. Maar de volgende kleur is ROOD, omdat Jezus voor ons gestorven is, en we daardoor vergeving voor onze zonden mogen ontvangen. De volgende kleur is WIT, dat staat voor een rein hart. Als we de vergeving accepteren die Jezus ons aanbiedt, neemt hij onze zonden weg. De laatste kleur is GROEN, dit staat voor groeien. Als we in God gaan geloven, zullen we ook moeten groeien in ons geloof, zodat we steeds meer gaan leren hoe we mogen leven als christen.

Na het verhaal hebben we met de kinderen armbandjes gemaakt, ieder met 5 kraaltjes, in de kleuren Goud, Zwart, Rood, Wit en Groen, zodat de kinderen ook na de zondagschool kunnen onthouden waar we het vanmorgen over hebben gehad. Dit was een groot succes! De kinderen vonden het erg leuk om hier mee bezig te zijn, zeker ook omdat ze helemaal niet gewend zijn om in de zondagschool ook echt iets te maken. Tijdens de zondagschool hebben we ook het spandoek overhandigd wat Nadia in Nederland met haar klas heeft gemaakt. Alle kinderen van Nadia haar klas hebben een handafdruk van verf op een laken gezet, om te laten zien dat ook zij een handje meehelpen. Het spandoek werd hier met gejuich ontvangen! Dat er kinderen zo ver weg zijn, die aan de kinderen hier denken, en hen de groeten willen doen, is natuurlijk ook wel heel speciaal. We hebben na afloop van de zondagschool het spandoek ook in de gewone kerkdienst laten zien, en het zal waarschijnlijk elke zondag opnieuw worden opgehangen in het gebouwtje van de zondagschool.
Tenslotte hebben we met de kinderen hier ook iets gemaakt om mee terug te nemen naar Nederland. We hebben alle kinderen een gekleurd papier gegeven, waar ze hun eigen hand op mochten tekenen. Ze mochten hun hand mooi inkleuren, en beplakken met stickertjes. Van deze handen gaan we een mooie slinger maken, die dan weer in Nadia haar klas opgehangen kan worden! Dat is toch echt wederzijds partnerschap…?!

Tijdens de zondagschool hebben de kinderen altijd een korte pauze, waarin iedereen even naar het toilet kan, of wat kan drinken. We ontdekten ook dat er kinderen zijn die bij de kerk Mandazi’s (een soort oliebolletjes) en Samooza’s (driehoekjes van een soort van bladerdeeg, gevuld met aardappels of gehakt) verkochten. Een aantal kinderen had hier ook geld voor bij zich, maar natuurlijk waren er ook een groot aantal die dit niet konden kopen. Uiteindelijk hebben we dan ook maar de hele schaal opgekocht (130 stuks) voor 650 kwacha, dit is 3,42 euro, en aan alle kinderen 2 Mandazi’s uitgedeeld. Je kunt je wel voorstellen dat ook dit groot feest was! Ook het meisje wat de Mandazi’s verkocht was dolgelukkig, want die had in 5 minuten haar hele weekomzet bij elkaar…

Na de kerkdienst zijn we nog met David en Elizabeth mee naar huis geweest, en konden de kinderen weer even naar hartelust spelen met de kinderen van de Chitsonga’s. Het is opmerkelijk om te zien, hoe goed de kinderen het met elkaar kunnen vinden. Nadia heeft vanmiddag samen met Caleb de kalkoen lopen plagen; ze zitten hem dan eerst achterna, om vervolgend heel hard, gillend weg te rennen als de kalkoen achter hen aankomt. Maar ook vindt Nadia het leuk om te helpen bij de voorbereidingen van de maaltijd. Vanmiddag heeft ze samen met Gift en Caleb de doperwten gepeld…
Ook Nathan voelt zich inmiddels echt helemaal op zijn gemak, en geniet ervan om hier te zijn (… en hij mist zijn computer steeds minder!) We zijn erg dankbaar dat Nathan goed door de moeilijke eerste week is heen gekomen. Nathan kan zich steeds beter verstaanbaar maken in het engels, en begrijpt ook al veel van wat er gezegd wordt. Vooral samen met de oudere jongens heeft Nathan dan ook vaak de grootste lol, maar soms ook echt serieuze gesprekken… Zij hebben hem ook leren fitnessen op z’n Afrikaans. Er wordt dan een rieten mat op de grond gelegd, waar ze zich een aantal keren achter elkaar opdrukken en buikspieroefeningen doen. Ook hebben ze een halter gemaakt van betondraad, met aan de uiteinden een stuk beton. Dit moeten ze dan een aantal keer optillen. Een fitnessstudio kennen ze hier niet, maar spierballen dus wel… ’s Avonds gaat hij ook nogal eens langs bij Ruben; de buurjongen bij ons huisje. Ze drummen of poolen samen, of zitten samen achter de Playstation. Gisterenavond hebben ze samen een DVD gekeken. Dit maakt de lange avonden voor Nathan ook weer een stuk aantrekkelijker! Het helpt waarschijnlijk ook dat Nathan nu meer het gevoel heeft dat hij daadwerkelijk iets kan doen, zoals bij het huis van Shyreen.

Na een moeilijke start hebben we allemaal inmiddels gelukkig toch onze draai kunnen vinden. Het is de vraag of we in de komende 2 weken nog wel aan alles toe komen, wat we min of meer op de planning hadden staan, maar we zien toch ook steeds weer dat het vooral echt gaat om het hier zijn als gezin. Door op te trekken met de mensen hier en bij hen te zijn, hebben we al echt een wezenlijk verschil kunnen maken. En uiteindelijk is dat toch waarvoor we wilden gaan…

Natuurlijk houden we jullie ook de komende 2 weken nog op de hoogte, dus blijf onze weblog in de gaten houden! Bedankt voor alle berichtjes die worden achtergelaten; het is erg leuk om te zien hoeveel mensen onze belevenissen volgen en jullie reacties te lezen!

Een hartelijke groet van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia.