Malawi, 17 juli 2007

Lieve allemaal,
Het is vandaag dinsdag 17 juli, en we willen jullie weer op de hoogte brengen van onze belevenissen van de afgelopen dagen. Het is erg leuk om het zo te kunnen doen, en via de weblog is het ideaal. Het is alleen jammer dat we om het erop te kunnen zetten echt naar het internetcafé moeten; dit kost vaak veel tijd. Maar het is het waard, als we zien hoeveel mensen de berichtjes lezen!

Gisteren, maandag, hebben we het huis van Shyreen helemaal kunnen verven, dankzij de hulp van Mac, Love-More en Mishek, want wij waren pas laat bij Shyreen’s huis. David zou ons om 9 uur ophalen, maar omdat er allemaal dingen tussen kwamen, was hij pas om 11 uur bij ons. David kan hier ook vaak niks aan doen, maar dit blijft één van de meest frustrerende dingen, hier in Afrika: het wachten! Ook de kinderen balen hier af en toe flink van, want achteraf gezien hadden ze nog lekker een poosje uit kunnen slapen… Als we ons eigen vervoer hadden gehad, hadden we gewoon zelf kunnen gaan, of alvast wat andere dingen kunnen regelen in Blantyre. Maar ja, that’s life hier!

Nadat we opgehaald waren, zijn we eerst naar een naaiatelier geweest, waar de maten van mij en Nadia zijn opgenomen. Elizabeth wil ons allebei heel graag een typisch Malawiaanse jurk geven! Elizabeth heeft zelf de stof uitgezocht en een kleermaker zal de jurken maken! Het is de bedoeling dat ze a.s. zondag al klaar zijn, voor het feest in de kerk, zodat ook wij er net zo uit zullen zien als één van hen! Nadia vond het helemaal geweldig! Want sinds ik 3 jaar geleden ook al een Malawiaanse jurk heb gehad, wilde zij er zelf ook graag één! Dus we zien uit naar het resultaat!

Shyreen’s huisje is uiteindelijk echt prachtig geworden, en enorm opgeknapt. Natuurlijk blijft het maar heel primair wat we hebben kunnen doen, en als we meer tijd hadden gehad, hadden we het nog beter kunnen doen, maar met de mogelijkheden die we nu hadden, is het er zeker op vooruit gegaan. Nathan en Nadia hebben geweldig meegeholpen, en zagen aan het eind van de dag dan ook behoorlijk blauw… Het huisje is zowel van binnen als van buiten helemaal geverfd. Van binnen voor de helft blauw, en de andere helft crème, van buiten helemaal blauw. Vooral met het verven buiten hadden we veel bekijks! Allereerst 3 Azungu’s die een huisje schilderen midden in de sloppenwijk, is al een heel bijzonder gebeuren op zich… Maar toen Mishek, bij gebrek aan een ladder, op Ronald zijn nek ging staan op de bovenkant te kunnen verven, liep heel Ndirande uit om te kijken! David gaf aan dat dit echt een groot getuigenis is, en misschien wel veel meer waard als alle preken die je kunt houden over dienstbaarheid! Dit is de praktische uitvoering ervan! Uiteindelijk is dit ook wat Jezus deed: Hij preekte, maar stak ook de handen uit de mouwen, en bood ook praktische hulp! Shyreen was dan ook enorm onder de indruk van alles; voor haar was het echt een wonder, dat mensen zo naar haar omzien en haar willen helpen! Voordat we weggingen wilde ze heel graag voor ons bidden, en onder tranen heeft ze God echt vanuit het diepst van haar hart bedankt! We hebben haar gebed niet kunnen verstaan, omdat ze alleen maar Chichewa spreekt, maar we ervoeren echt de dankbaarheid die er van uit ging!

Ook Jonas wist niet wat hij zag, toen hij ’s middags uit school kwam. Hij stond met open mond rond te kijken in zijn huis, en vond het helemaal geweldig! Toen we ook nog een heleboel ballonnen hebben opgehangen aan het plafond, kon zijn dag niet meer stuk! Het is ook zo leuk, hoe enthousiast hij is om ons te zien… Hij komt dan op ons af rennen, springt dan tegen ons op en knuffelt ons uitgebreid. Nadia had hier in het begin wel wat moeite mee, omdat Jonas er niet echt schoon uitziet, en niet echt fris ruikt, maar na een paar dagen is dat nu helemaal over. Ook zij knuffelt hem nu, zonder problemen, en Jonas geniet er zichtbaar van! De rugzakjes die de kinderen vorige week hebben gekregen, worden elke dag gebruikt, en ook het schrift en de pennen heeft Jonas al meegenomen naar school. Hij komt dan heel trots laten zien, wat hij al allemaal heeft geschreven!

Na het harde werken werden we bij de Chitsonga’s beloond met een typisch Malawiaanse maaltijd: Nsima, kip, groenten en cola! Normaal gesproken delen ze hier 1 kip met 18 personen, maar nu hadden we er 2 met 13 personen! En vaak hebben ze maar 1 of 2 kip-dagen per week. Ik kon het dan ook niet laten om toch eens aan Elizabeth te vragen, of ze nu niet extra uitpakt als wij mee-eten. Ze gaf toen aan dat ze van de kerk een extra gift hadden gekregen om voor ons te kunnen koken! Dat blijft voor ons moeilijk; dat ze voor ons toch uitgebreider koken als dat ze voor zichzelf zouden doen, en dat ze daarmee wellicht toch over hun eigen budget heen gaan. Aan de andere kant moeten we ook leren dit te accepteren. Dit is hun manier om te laten zien dat ze blij zijn dat we er zijn!
Nathan heeft samen met Gift de Nsima klaargemaakt, en dat valt heus nog niet mee! Het maïsmeel wordt in kokend water gestrooid, en moet voortdurend en langdurig geroerd worden. Ondanks de fitnessoefeningen kostte het Nathan dan ook behoorlijk wat energie!
Uiteindelijk hebben we gezellig met elkaar gegeten, en was het alsnog 22.30 uur toen we thuis waren!

Vandaag (dinsdag) was het een dag vol tegenslagen! Het was de bedoeling dat we opnieuw zouden gaan proberen naar het wezenproject Satemwa in Thyolo te gaan, samen met Lau, de onderzoeker van de universiteit. Maar gisteren bleek dat de pick-up nog steeds niet gerepareerd was…David heeft toen geprobeerd om een andere pick-up te regelen, en dat is uiteindelijk gelukt. Deze (ook geleende) pick-up zou vanmorgen om 9 uur bij David thuis gebracht worden. Om 10 uur zouden we bij ons thuis verzamelen. Lau was uiteraard keurig op tijd, evenals een vrouw van de kerk met haar dochter. Maar om 10 uur ging de telefoon, en belde David om te zeggen dat (het is echt niet te geloven) de pick-up niet meer wilde starten. De eigenaar had de pick-up keurig afgeleverd, maar toen David de pick-up wilde starten, nadat de eigenaar weer was vertrokken, deed hij het dus niet meer…! Maar het zou allemaal goed komen werd ons verteld, ze hadden de eigenaar gebeld, en hij zou komen kijken. Over een half uur zouden ze vast wel bij ons zijn. Ondertussen viel bij ons de elektriciteit uit, dus konden we niet eens een bakje koffie maken, om het wachten te veraangenamen. Om 12 uur was David er echter nog niet en hebben we maar weer even gebeld om te horen hoe het ervoor stond. Ondertussen bleek de startmotor uit de pick-up te zijn gehaald, en waren de automonteurs er druk mee bezig. Ze zouden vast snel komen… Maar om 13 uur was er nog geen pick-up te zien! We hebben toen uiteindelijk om 13.30 uur met elkaar besloten dat Ronald en Lau, samen met David in de gehuurde auto van Lau naar Satemwa zouden gaan. Nathan en Nadia wilden graag naar de Chitsonga’s, en ik zou dan maar thuis blijven, zodat ik me kon gaan voorbereiden op de vrouwenbijeenkomst morgen.
Maar Ronald was goed en wel vertrokken toen David belde dat de pick-up inmiddels gestart was en ze onderweg naar ons waren. Ik heb ze toen maar weer terug gestuurd naar huis, om daar op Ronald en de anderen te wachten. Eenmaal bij het huis van David en Elizabeth bleek dat David en Elizabeth in Blantyre stonden te wachten op Ronald en de anderen, dus konden ze weer terug naar Blantyre. Maar eenmaal onderweg naar Blantyre ging de auto van Lau echter steeds langzamer rijden, om uiteindelijk helemaal stil te staan…. zonder benzine! Dus de chauffeur van Lau stapte uit de auto, om met een mini-bus naar een benzinestation te rijden. Dus daar stonden ze in the middle of nowhere, met een auto zonder benzine, en zonder chauffeur! Het is werkelijk niet te geloven hoeveel tegenslag we hebben m.b.t. het vervoer. Zeker als het gaat om het bezoeken van Satema, is er elke keer wel iets waardoor het niet door kan gaan. Het lijkt wel alsof we er niet mogen komen. Waarom? We hebben geen idee, maar het is wel bijzonder frustrerend! Uiteindelijk waren Ronald en de anderen pas om 16 uur in Satemwa, en hebben ze er nog een klein uurtje doorgebracht. Voor Lau net voldoende om de nodige gegevens bij elkaar te verzamelen, en voor Ronald om ieder kind een ballon te geven. Voor het uitdelen van de knuffeltjes van de klas van Nadia hebben we dus geen gelegenheid gehad, omdat Nadia er ook niet bij kon zijn. We willen echt proberen om volgende week, met de kinderen, alsnog een keer naar Satemwa te gaan om de knuffels uit te delen. Hopelijk lukt het dan wel!

Het bepaalt ons er elke keer wel weer bij, hoe belangrijk het is om een goede auto te kunnen kopen voor David en de projecten hier! Dus voor wie contacten heeft in de autobranche, of op een andere manier een bijdrage kan/ wil leveren: heel graag!

Morgen zullen we gaan proberen om de internetverbinding voor David te regelen en dit berichtje te versturen. Ook zullen we naar de markt gaan om boodschappen te doen voor de feestmaaltijd van a.s zondag. David is nl. 22 juli jarig, en het is dan tevens 20 jaar geleden dat David en Elizabeth begonnen zijn als voorgangers echtpaar! Reden dus voor een feestje voor de hele kerk! We willen dan ook een maaltijd organiseren voor 300 volwassenen en 75 kinderen. Dus we moeten zo’n 25 kippen kopen, 20 kilo vlees, een paar balen rijst, 20 kratten cola en fanta, 300 eieren en bloem voor pannenkoeken. Ronald en ik zullen nl. zo’n 300 pannenkoeken gaan bakken! Sinds Ronald en Nathan nl. 3 jaar geleden voor David en Elizabeth pannenkoeken hebben gebakken, is dat voor hen een grote traktatie! Dat wordt dus nog een hele uitdaging!

Verder is er morgenmiddag een vrouwenbijeenkomst, waar ik zal spreken. Ik wil het aan de hand van het bijbelverhaal Ruth, vooral hebben over het “van waarde zijn”! Ik hoor de mensen hier iedere keer zeggen, dat zij het niet waard zijn, en het niet verdienen wat wij voor hen doen. Ik zou graag willen overbrengen dat een ieder van waarde is, blank of zwart, en dat we allemaal speciaal en bijzonder zijn in Gods ogen! God heeft ons als gezin geïnspireerd om naar Malawi te gaan, omdat Hij de mensen hier op het oog heeft! Dus ik ben heel benieuwd wat dit voor uitwerking zal hebben!

Voor nu zijn jullie weer op de hoogte van hoe het ons vergaat!
Bedankt voor jullie interesse en betrokkenheid en tot de volgende keer!

Een hartelijke groet van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia