Malawi, 6 juli 2007

Lieve allemaal,
Het is vandaag 6 juli, en vandaag scheen de zon al toen we om 7 uur wakker werden. Dit lijkt heel gewoon voor Afrika, maar de afgelopen dagen heeft de zon maar weinig geschenen, en was het zelfs erg koud en regenachtig. Het is echt wintertijd, en warme kleren zijn dus niet overbodig op het moment. Vooral de nachten zijn erg koud, en we zijn blij met een extra deken. Maar gelukkig beloofde het vanmorgen dus een zonnige dag te worden! Terwijl we hier thuis wachtten totdat David ons kwam ophalen, heeft Nadia nog een paar kinderen blij gemaakt, hier in de buurt. Terwijl Nathan en Nadia nl. in de tuin speelden, met de hond, stonden er allemaal kindjes door het hek naar hen te gluren. Toen Nadia dat in de gaten kreeg, is ze snel een aantal ballonnen op gaan halen om ze vervolgens op te blazen en aan hen uit te delen. Het is elke keer weer leuk om te zien hoe blij kinderen hier zijn met een ballon!

David heeft ons vanmorgen opgehaald, met de pick-up om daarna vervolgens Lau Schulpen, de Nederlandse onderzoeker van de Radboud- universiteit op te halen, en gezamenlijk naar het landbouwproject te gaan. In de pick-up reizen is al een hele ervaring op zich: vooral Nadia vindt het geweldig om te staan of zitten in de achterbak. Vanmorgen vroeg was het echter, ondanks de zon, toch nog erg koud achterop de pick-up, en hadden we onze truien en sjaals hard nodig. We hebben onderweg ook veel bekijks, want Azungu’s (blanken) in de achterbak van een pick-up is hier echt uitzonderlijk. De meeste blanken hebben hier zelf een luxe auto, en zitten echt niet in de achterbak. Vaak zie je de mensen aan de kant van de weg dan ook naar elkaar roepen en naar ons wijzen. Maar goed, we zwaaien gewoon vrolijk terug!
Het landbouwproject is nog een flink stuk rijden, en vooral het laatste stuk is niet meer dan een uitgesleten zandweg, met de nodige kuilen en hobbels. Bij het landbouwproject hebben we veel tijd genomen om te kijken naar hoe het er voor staat, maar ook om samen met Lau de doelstellingen van het project te bespreken. Op dit moment staat er niet veel in de grond. Ze hebben alle oude maïsplanten verwijderd, en de grond is onlangs weer geploegd, en bijna klaar om weer opnieuw in te zaaien. Van de bananenbomen die een paar jaar geleden geplant waren, zijn er nu nog maar 3 over. De andere bomen zijn weggerot, en een paar zelfs gestolen. Dat is een van de nadelen van het stuk grond; het ligt in de middle of nowhere en de werkers wonen wel in de nabijgelegen dorpen, maar er is niet voortdurend toezicht. Hierdoor wordt er toch regelmatig gestolen van dat waar zij zo hard voor gewerkt hebben. Het plan is nu om een aantal huisjes te bouwen op het stuk grond, waar de werkers dan kunnen wonen met hun gezinnen, zodat er ook meteen een stuk toezicht en controle is.
In de komende weken zullen we kijken wat we kunnen doen om het landbouwproject weer een nieuwe impuls te geven, en in ieder geval opnieuw een flink aantal bananenbomen aan planten. Ook willen we graag een aantal andere fruitbomen kopen, omdat de dode bladeren van deze bomen weer goede bemesting vormen voor de landbouwgrond. Dus er is nog genoeg te doen.

De bedoeling van het onderzoek van de Radboud-universiteit is om meer zicht te krijgen op de particuliere initiatieven die er zijn m.b.t. hulp- en ontwikkelingssamenwerking, en om te bekijken hoe effectief deze zijn t.o.v. de grote hulporganisaties. Dit onderzoek richt zich op 2 Afrikaanse landen, nl. Malawi en Ghana, en ze hebben hiervoor een aantal organisaties geselecteerd, waaronder dus Partners in Hoop. Ze hebben in Nederland al een groot stuk voorwerk gedaan, en wij hebben als stichting al van te voren de nodige informatie aangeleverd. Onderdeel van het onderzoek is dus ook een stuk veldwerk in de betreffende landen, en toevallig zijn wij tijdens dit gedeelte zelf ook in Malawi. Het is wel bijzonder en zeker ook leerzaam om hier nu zelf ook zo direct bij betrokken te zijn. Uiteindelijk is het ook echt de bedoeling om hier als stichting weer van te leren en mee aan de slag te kunnen gaan. In Oktober zal er op de universiteit ook een speciale dag georganiseerd worden waar allerlei deskundigen op het gebied van ontwikkelingssamenwerking in Nederland, ook aanwezig zullen zijn om advies, training en ondersteuning te geven waar nodig. Dus wie weet waar dit allemaal goed voor is…

Nadat we bij het landbouwproject zijn geweest, hebben we even een tussenstop gemaakt bij de kerk, voor de noodzakelijke plaspauze. En ook dat was weer een heel nieuwe ervaring, vooral voor Nadia. Nadia moest erg nodig, maar bij het woord toilet had zij toch wel heel iets anders in gedachten, dan dat enge gat in de grond, in een donker hokje achteraf. Maar ja, je moet wat, zeker als je in de komende uren ook geen wc tegen zal komen. Dus samen met mama, dan toch maar dat akelige hokje in, en proberen niet over je schoenen heen te plassen (en dat valt echt niet mee…).

Na de tussenstop was het plan om richting Tyolo te gaan, om daar naar het wezenproject te gaan. Dit is nog zo’n 30 km van Blantyre vandaan, maar gezien de kwaliteit van de weg (en van de auto) doe je er al gauw toch een paar uur over. Toen we ’s morgens vertrokken had Ronald al geconstateerd dat het lampje van het oliepeil brandde. Dit deed het echter al een paar dagen, maar ze hadden hier nog niets aan gedaan, om de simpele reden dat er geen geld was om olie te kopen. Onderweg naar het landbouwproject vonden we dat de auto toch langzamerhand een erg raar geluid ging maken, en dus zijn we halverwege toch maar gestopt om olie te kopen en bij te gooien. Er ging zo al 3 liter olie in, dus hij was echt zo goed als leeg! Daarna leek het rare geluid over, dus zijn we toch maar weer vol goede moed richting Tyolo gegaan. Maar na 24 km, begon de auto toch weer erg veel lawaai te maken, en na 25 km, hield hij er ineens helemaal mee op. Dus daar stonden we aan de rand van de weg, gelukkig wel vlakbij een marktje, op de verharde weg, en niet midden in de bush. Meteen komen er dan allerlei “handige” mannen, met schroevendraaiers en plakband, die denken te weten hoe ze het probleem op moeten lossen. Maar helaas… het probleem was groter dan het leek. De motor maakte een angstaanjagend geluid, en het was echt onverantwoord om verder te rijden. Dus wat moet je dan? Het was ondertussen al bijna15.30 en het zag er niet echt naar uit dat de auto gerepareerd kon worden voordat het donker zou worden. De plek waar we op dat moment echter stonden, was ook zo onveilig dat het gevaarlijk zou zijn om daar met elkaar te blijven. Zeker ook omdat ze gezien hadden, dat er blanken in de auto zitten, want daar valt toch wel het een en ander te halen. Een vervelende situatie dus! Uiteindelijk hebben we besloten dat Elizabeth en de kinderen zouden proberen een minibus te nemen, dat wij als gezin met Lau (die gelukkig met een eigen auto was) zouden meerijden naar Blantyre en dat David bij de auto zou blijven tot er een monteur zou komen. Jammer genoeg kennen ze hier geen wegenwacht…

Gelukkig is het achteraf allemaal goed gekomen; wij waren om 16 uur terug bij ons huisje, Elizabeth en de kinderen waren om 17.30 weer terug in Ndirande. De auto hebben ze uiteindelijk achtergelaten ( onder betaald toezicht) bij een benzinestation, omdat het vandaag echt niet meer te repareren was, en David is om 20.00 uur gelukkig ook veilig thuisgebracht. Al met al een erg frustrerende situatie, zeker ook omdat we zo graag tijdens deze reis een goede auto hadden willen kopen voor David (en de projecten in Malawi), maar dat de fondswerving hiervoor tot nu toe niks heeft opgeleverd.

Uiteindelijk was de dag dus niet zo effectief als dat we hadden we gehoopt; zeker ook omdat we niet alles hebben kunnen doen. We hebben vandaag vooral, héél lang in de auto gezeten, en ook voor de kinderen was dat enigszins frustrerend. Ze hebben zich zeker wel geprobeerd te vermaken, en gelukkig voor hen waren ook Wonderful en Kaleb (2 zoons van David en Elizabeth) er ook bij. Zij zijn ongeveer net zo oud als Nathan en Nadia, en hebben wel veel lol gehad, samen. Nadia heeft Kaleb “papegaaitje, leef je nog” geleerd, en Nathan heeft samen met Wonderful de nodige ballonnen opgeblazen (en weer laten wegvliegen).
Wij verwonderen ons over het aanpassingsvermogen van Nadia; het is echt bijzonder om te zien, hoe goed zij het doet! Ze vindt tot nu toe alles leuk en spannend, en vermaakt zich hier pirma! Nathan daarentegen heeft er dit keer meer moeite mee. Hij mist “thuis”, zijn computer en zijn vrienden. Zeker als de dagen dan enigszins frustrerend verlopen valt het voor Nathan niet mee. Hopelijk zal het wat beter gaan, als ook hij concrete dingen kan gaan, als het planten van de bananenbomen en het kopen van de geiten.

Voor het komende weekend staat er niet veel op de planning, behalve zondag naar de kerk. David en Elisabeth hebben besloten toch maar niet naar Lilongwe te gaan, dus zullen we bij hen naar de kerk gaan.

Leuk dat jullie onze weblog weer hebben bezocht, en bedankt voor de berichtjes die zijn achtergelaten; dat doet ons erg goed! Voor wie het nog niet heeft ontdekt: jullie kunnen je op deze site ook aanmelden om automatisch geïnformeerd te worden via de mail, wanneer we een nieuw bericht hebben geplaatst. We hebben gezien dat al enkele mensen dit hebben gedaan, maar mocht je het dus over het hoofd hebben gezien, kijk dan nog even goed.

Voor nu een hartelijke groet van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia