Alle begin is moeilijk...

04-07-2007 – Blantyre, Malawi

Lieve allemaal,
Het is vandaag 4 juli, en we zijn nu 3 dagen in Malawi. En ze zeggen wel eens “alle begin is moeilijk”, maar dat was het dit keer zeker. Allereerst was de vliegreis een uitputtingsslag. Het begon al op Schiphol, toen bleek dat we vele kilo teveel bagage bij ons hadden, en ze van de KLM op geen enkele manier bereid waren om ons met ons bagageoverschot door te laten. De enige mogelijkheid was of de koffers uit te pakken en de overtollige kilo’s eruit te halen, of bijbetalen. We konden echter echt niet bedenken wat we er uit hadden moeten halen. We hadden voor onszelf al minimaal meegenomen, en de rest is voor de mensen in Malawi. Vaak ook speciaal gekocht en aangeschaft. Alles achteraf op te moeten sturen, had ook veel geld gekost… We hebben na de nodige discussie uiteindelijk maar besloten om dus maar bij te betalen. Ze hebben ons uiteindelijk nog 10 kilo geschonken, maar we moesten er toch nog 13 betalen. Dit kwam uit op 390 euro…! Dit was echt een tegenvaller, maar we hadden weinig keus…

De controles in Amsterdam waren erg streng, vooral op de handbagage, en we moesten daar een groot deel van onze handbagage uit pakken en laten controleren. Dit leverde ook de nodige stress op, omdat we ook veel te veel handbagage hadden. Maar gelukkig mocht na de controle alles zonder problemen mee.

Om 21.30 vertrok uiteindelijk ons vliegtuig, en dat was weer een hele ervaring. Vooral voor Nadia natuurlijk. Het was voor haar de 1e keer vliegen, en ze keek haar ogen uit. Het was leuk dat het nog licht was, toen we opstegen, dus ze kon alles goed zien. De eerste uren vliegen ging het allemaal nog prima, maar toen het eenmaal donker werd, begonnen Nathan en Nadia zich erg misselijk te voelen, en Nathan was de eerste die moest overgeven, net voor de stop in Nairobi. Om 6 uur ’s morgens hadden we een overstap in Kenia, maar i.v.m. het tijdsverschil was het voor ons nog maar 5 uur. We hadden heel weinig geslapen, en waren toen al doodmoe. In Nairobi bleken we echter opnieuw te moeten inchecken voor het laatste gedeelte naar Malawi. Het was bloedje heet daar op het vliegveld, en ontzettend druk. Vervolgens moesten we ruim 1½ uur in de rij staan om nieuwe instapkaarten te halen. Bernardine is in de rij gaan staan, samen met Nathan, en Ronald en Nadia bleven bij de bagage. Maar Nadia voelde zich inmiddels zo beroerd dat ze op het vliegveld daar al een aantal keren moest overgeven. Uiteindelijk hadden we onze instapkaarten, maar toen moesten we rennen om ons vliegtuig te halen, want daar was iedereen al bezig om in te stappen. Toen we nog door de controle moesten, dachten ze dat we kogels bij ons hadden. Na lang zoeken, bleek het om een aantal schroefbitjes (gereedschap) van Nathan te gaan, die hij voor het gemak maar in zijn handbagage had gestopt (Je weet maar nooit, waar je het voor nodig kan hebben…). Daarna zagen ze op het scherm ook nog ergens een mes… Dit bleek Nathan zijn zakmes te zijn, die hij ook in zijn tas had gestopt. Hij wist wel dat dit niet mee mocht, maar had een doosje aan Bernardine gegeven, met allerlei technische snufjes, en was ervan uit gegaan dat zij dat in de koffer zou stoppen. Om het overgewicht te beperken, was dat dus in de handbagage gegaan, zonder te weten dat er een mes in zat. Ze vonden dit op het vliegveld van Nairobi toch wel erg sneu, en vonden het zo’n mooi mes dat ze ons de mogelijkheid gaven om een extra koffer in te checken, die alsnog onderin het vliegtuig zou gaan, en waar we dus dat mes nog in konden stoppen. Nathan helemaal blij, dus dat mes in een voorvak van een trolley gedaan. Bij aankomst in Malawi bleek echter dat het mes er niet meer in zat, waarschijnlijk toch maar meegenomen door een van de beveiligingsmedewerkers, die het zakmes wel erg mooi had gevonden…

Terwijl wij echter druk bezig waren met de controles, heeft Nadia nog een paar keer een prullenbak moeten opzoeken om over te geven. Zij voelde zich inmiddels echt vreselijk beroerd.
Het laatste stuk was naar Malawi heeft Nadia dan ook voortdurend moeten spugen. Er komt op een gegeven moment niks meer uit dan gal, maar wat voelde ze zich ellendig. Tot overmaat van ramp, moesten we ook nog een keer extra dalen en opstijgen vanwege een (ongeplande) tussenstop in Tanzania. Bernardine mocht met Nadia toen even op de vliegtuigtrap zitten, in de hoop dat wat frisse lucht een beetje zou helpen. Maar helaas. Bij het opstijgen, begon ze weer opnieuw. Gelukkig is ze uiteindelijk in slaap gevallen, en is het ’t laatste uur goed gegaan. Maar al met al was ze behoorlijk uitgeput toen we aankwamen in Malawi, en voelde ze zich zo slap als een vaatdoek. Ze was te beroerd om van onze ontvangst te kunnen genieten. David en Zwaantje stonden ons op te wachten op het vliegveld, en we werden met luid gejuich begroet om 11 uur, na 22 uur reizen… Na het ophalen van onze koffers, en de nodige stempels in ons paspoort, werden we door hen verwelkomd! Wat waren ze blij om ons te zien..! Snel alle koffers in de pick-up, en op naar Elisabeth, die thuis druk bezig was om voor ons een maaltijd klaar te maken. Wat was iedereen enthousiast om ons weer te zien!

Na de maaltijd bleek echter dat we op moesten schieten, omdat de eerste ontmoeting/ vergadering al gepland was om 14 uur (?). De persoon van de Radboud universiteit in Nijmegen, die bezig is met een onderzoek naar de effectiviteit van particuliere initiatieven op het gebied van hulp- en ontwikkelings
samenwerking, had juist op die dag een bezoek aan David gepland. Niet echt gunstig voor ons dus… Maar goed, Ronald is toch maar gegaan, maar Bernardine is alleen met Nadia en Nathan in het huis van David en Elizabeth gebleven. Nadia en Nathan hebben zich daar prima vermaakt! We waren vooral onder de indruk, van Nadia haar aanpassingsvermogen. Ze heeft die middag veel opgetrokken, met Gift, de oudste dochter van David en Elizabeth. Het huis van David en Elizabeth is erg primitief, en armoedig. De kakkerlakken lopen overal, de muren zijn allemaal kapot, en de kippen lopen los in huis. Maar Nadia zou er best 4 weken wil logeren. Samen met Nathan heeft ze iedereen die daar op dat moment in huis was geleerd hoe ze met scoebidoetouwtjes kunnen vlechten. Het is grappig om te zien hoe er dan 4 of 5 jongens en meiden van 18/19 jaar met touwtjes zitten te knopen. Nadia heeft daarna samen met Gift water gekookt op het houtvuur, thee gezet en daarna de afwas gedaan. Toen er echter een kip geslacht werd, is Nadia toch maar even naar binnen gegaan, omdat ze dat niet kon aanzien.

Ronald zijn vergadering was ondertussen ook nogal uitgelopen, en zij kwamen pas om 17 uur weer terug. Toen bleek er echter helaas nog steeds niets geregeld te zijn m.b.t. huisvesting. David en Elizabeth waren er al wel weken mee bezig geweest, en hadden enorm hun best gedaan, om iets goeds voor ons te zoeken, maar op de een of andere manier ging ales op het laatste moment toch steeds niet door. Zo ook met het huisje waar wij toch min of meer op gerekend hadden… Dus om 17 uur ’s middags wisten wij nog niet waar we de nacht moesten doorbrengen. David stelde voor om dan toch maar bij hun te overnachten, maar dat zagen vooral Nathan en Bernardine eigenlijk helemaal niet zitten. Hun huis is al zo vol, en we waren zo moe… Uiteindelijk hebben we de nacht doorgebracht bij het Leger des Heils in Ndirande. Dit was minstens zo primitief als bij David en Elisabeth, maar we hadden wel wat even wat ruimte voor onszelf. Maar ook dat was geen plek om een hele maand te zitten, zeker niet omdat daar ook veel groepen mensen komen, en we dan ook de ruimte nog met zoveel anderen zouden moeten delen (en eerlijk gezegd zagen we het gebrek aan enig comfort toch ook niet echt zitten…).
Maar goed, het was maandagavond te laat om nog iets anders te zoeken, en we waren ook te moe, dus hebben we besloten om daar maar gewoon eerst te gaan slapen en de volgende dag verder te gaan zoeken.

Na een goede nachtrust zijn we dinsdag morgen dan ook maar weer met frisse moed opgestaan, en zijn we met David en Elisabeth op zoek gegaan naar huisvesting. Via, via, zijn we uiteindelijk terecht gekomen bij engelse zendelingen die in Blantyre wonen. Zij hebben een klein gastenverblijf in hun tuin, waar we gebruik van mogen maken! Het is een schattig klein, maar wel sfeervol huisje (in de rijkste buurt van Blantyre). Het is echt Afrikaans, maar wel met heerlijke bedden, een koelkast en magnetron, warm en koud stromend water (en douche) en een gewone wc. We kunnen er zelf voor ons ontbijt zorgen, maar er is geen kookgelegenheid, dus daar moeten we nog wel even een oplossing voor vinden. Het vervoer is ook nog wel een probleem, omdat het helemaal aan de andere kant van de stad zit, en ver van Ndirande. We hopen de afstand te kunnen overbruggen met minibusjes, en we willen nog kijken of we toch niet nog een auto kunnen huren/ gebruiken voor deze maand. Maar we voelden ons alle 4 wel gelijk thuis in dit huisje, en zijn ontzettend blij en dankbaar dat we toch een comfortabel plekje hebben gevonden om ons even terug te kunnen trekken. We hebben de koffers inmiddels uitgepakt, heerlijk gedouched, en hebben er vannacht lekker geslapen. Vandaag hebben we een dag van rust gepland, om wat bij te kunnen komen van alles, en een beetje te kunnen acclimatiseren. Daarna zullen we zien wat en hoe we onze 4 weken verder in zullen gaan delen.

Het begin was dus even moeilijk, maar ook hier zijn we weer goed doorheen gekomen met elkaar, dus dat geeft zeker moed voor de rest van de tijd.

Bedankt voor al de berichtjes die we al hebben ontvangen! Fijn te weten dat er thuis mensen zijn die zo met ons meeleven!

Een hartelijke groet
van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia