Malawi, 26 juli 2007

Lieve allemaal,
Het is vandaag woensdag 25 juli, en ik ga proberen om toch nog een kort berichtje te schrijven…Het programma voor deze week is erg vol, en er moeten nog behoorlijk wat dingen afgerond worden. We hebben vooral in de 1e week veel tijd verloren vanwege de vervoersproblemen, waardoor we er nu nog echt even tegen aan moeten, om de dingen waar we aan begonnen zijn, af te maken.4 weken is toch eigenlijk nog te kort, en we hebben allemaal nog helemaal niet het gevoel dat we `klaar` zijn, hier. Er is nog zoveel wat we kunnen doen… We merken ook dat iedereen hier er erg tegenop ziet dat we zondag al weer naar huis gaan. Ze willen allemaal het liefst dat we zouden blijven, en zien erg tegen het afscheid op. Voor hen zijn we echt deel van de familie geworden…

Een van de dingen waar we druk mee bezig zijn om af te maken, is het landbouwproject. Ronald is gisteren druk bezig geweest, samen met David en James om het irrigatiesysteem aan te sluiten. We hebben nl. met elkaar besloten dat de irrigatie en de afwatering eerst goed moet zijn, voordat we de bananenbomen gaan planten. Het zou immers zonde zijn als er weer een heleboel bomen verloren gaan wegens droogte, of teveel water…
Er is in totaal 360 meter slang aangeschaft en de nodige tussenstukken, zodat met de pomp die we een paar jaar geleden al hebben aangeschaft het hele landbouwproject van water kan worden voorzien. Ook zijn er allemaal dijkjes gemaakt, zodat een evt. overschot aan water niet bij de bananenbomen kan komen, maar ergens anders naar toe wordt geleid.Al met al met een flinke klus, maar het is gelukt.

We hopen dat we vrijdag in ieder geval een begin kunnen maken met de aanplant van 100 bananenbomen; de rest van het geld zullen we achter laten, zodat zij volgende week de rest van de bomen kunnen aanschaffen en planten. Het was leuk geweest als we alle bomen hadden kunnen planten, maar het was ook belangrijk dat de juiste voorbereidingen werden getroffen, en dat nam meer tijd in beslag als we gedacht hadden. Ook hier zien we steeds meer dat er een gebrek aan kennis is, op heel veel gebied, en dat er nog veel te leren valt… Zo heeft Ronald ze uitgelegd hoe ze zelf compost kunnen maken, dit spaart immers de aanschaf van kunstmest, wat hier erg duur is. Dit is allemaal nieuw voor hen, maar ze staan hier gelukkig erg open voor…

Terwijl Ronald en David druk bezig waren op het landbouwproject, waren anderen druk in de weer voor ons; Nadia en ik hebben nl. ons haar in laten vlechten… Ze zijn ’s morgens om 10 uur begonnen met mij en ik was om 14.30 klaar, op de finishing touch na: het smelten van de uiteinden met een kaars. Op een gegeven moment waren er 6 vrouwen tegelijk aan mijn haar aan het trekken, en dat blijft toch een pijnlijke geschiedenis. Maar ja, wie mooi wil zijn…
Vooral voor Nadia viel dit flink tegen. Ik had haar wel verteld dat ze erg lang moest stil zitten, en dat het ook behoorlijk zeer kan doen, maar als je dan echt meer dan 4 uur moet zitten is dat toch wel erg lang… Uiteindelijk was Nadia om 17 uur nog niet eens klaar! Toen moest ze toch wel even huilen, want dat betekent dat ze vandaag nog een keer een poos moet zitten om het af te laten maken. Dat was echt balen voor haar, zeker ook omdat ik al wel zo goed als klaar was. Maar vandaag is het uiteindelijk toch nog allemaal goed komen, en het resultaat mag er zijn…

Verder zijn we vandaag druk bezig geweest met de laatste opknapwerkzaamheden aan het huis van Shyreen. We hebben met elkaar geconstateerd dat de bank die zij nu heeft, echt niet meer kan, dus hebben we gekeken wat we voor haar konden doen. Nu bleek dat David en Elizabeth eigenlijk ook toe waren aan een nieuw bankstel, want omdat zij zoveel gasten hebben, slijt het bij hun extra hard. We hebben dan ook met elkaar besloten om voor David en Elizabeth een nieuw bankstel te kopen, en het “oude” aan Shyreen te geven, omdat dit nog in behoorlijk goede staat is, en voor Shyreen dus al een enorme vooruitgang! Vanmorgen is er dan ook een nieuw bankstel gekocht, en hebben we het “oude” bankstel naar Shyreen gebracht. Shyreen wist niet wat ze zag, en kon niet geloven dat we dit echt voor haar kwamen brengen. We hebben verder het huisje ook nog wat opgefleurd met een mooie Afrikaanse batik en een fotoladder met allerlei foto’s. De gordijnen die ik op de markt had gekocht, hingen inmiddels op, en het is bijzonder om te zien hoe haar huisje is opgeknapt. Het resultaat is echt super, en Shyreen was er dan ook behoorlijk ontdaan van! Voor haar is het dan ook niet alleen maar het huisje wat is opgeknapt, maar het heeft echt iets gedaan in haar hart! Ze wist niet wat ze moest zeggen om haar dankbaarheid te uiten, maar in haar ogen was overduidelijk te zien hoe blij ze was. Ook wij waren ontroerd om te zien hoe gelukkig zij en haar kinderen zijn met dat wat we hebben kunnen doen. We hebben echt Hoop kunnen brengen in haar leven, en in haar huis, en dat is (ook voor ons) van grote waarde!

Nadia heeft vanmiddag ook de geit die ze zelf heeft gekocht aan Shyreen gegeven. We hebben Shyreen uitgelegd dat dit geen geit is van de stichting, maar dat Nadia deze zelf bij elkaar heeft gespaard van haar eigen zakgeld en haar graag aan Shyreen wilde geven. Het was super om te zien dat zowel Nadia als Shyreen er allebei dolblij mee waren. Shyreen tilde Nadia helemaal op, en draaide haar in het rond van blijdschap terwijl de tranen in haar ogen stonden. Voor Nadia is het natuurlijk heel fijn om te zien dat haar bij elkaar gespaarde geit zo wordt ontvangen! Geven om te delen….

Shyreen had ook voor ons nog een cadeau gekocht, prachtig ingepakt in glimmend folie, en Nadia mocht het uit hoofde van ons gezin in ontvangst nemen. We hebben 6 prachtige stenen bekers gekregen; niet zozeer prachtig van buiten, maar prachtig vanwege het gebaar! Zeker als je weet dat zij zelf alleen maar een paar gedeukte plastic bekers heeft! Ik weet niet wat het haar heeft gekost, maar ze heeft echt geprobeerd om iets te kopen voor ons allemaal, en dat maakt het zo bijzonder!

Het was moeilijk om afscheid te nemen, en ook Jonas vond het maar niks dat we weer weg gaan. Het is bijzonder om te zien dat er echt iets is gegroeid in die weken dat we hier nu waren. Voorheen waren Jonas en Shyreen voor mij alleen een naam, maar nu is het een knulletje en een gezin wat ik in mijn hart heb gesloten! En we zullen zeker ons best doen, om hen vanuit Nederland te blijven ondersteunen, want dat hebben ze echt nodig!

Vanmiddag hebben Ronald en David ook nog 2 geiten gebracht vanuit de stichting naar de mevr. Banda. Dit is de weduwe van de voorganger die onlangs is overleden en waar we bij op de begrafenis waren. Voor een weduwe hier, is het erg moeilijk om te overleven. Want met het wegvallen van de kostwinner, valt ook het inkomen weg. Voor de vrouwen valt het vaak niet mee om werk te vinden, omdat ze altijd thuis zijn geweest en voor het huishouden hebben gezorgd. Sociale voorzieningen zoals in Nederland, zijn hier niet, en dus zal het voor zo’n gezin erg moeilijk zijn om te overleven. Zeker ook omdat er in dit gezin nog een aantal kleine kinderen zijn, die hun moeder nog zo hard nodig hebben. We hebben daarom gemeend dat het goed is om haar in ieder geval 2 geiten te geven, zodat ze daarmee uiteindelijk toch een (kleine) bron van inkomsten kan hebben.

Nadia zal vanavond ook haar geit aan David en Elizabeth overhandigen, en morgen aan de familie Kuntepere, en zo hebben dan al 5 van de vorige week 8 gekochte geiten al hun bestemming gevonden. Een geit is hier echt niet zomaar iets; een geit is hier van grote betekenis voor de mensen. Een geit hebben, heeft toch een zekere status, omdat je daarmee ook een (kleine) bron van inkomsten hebt, zeker als de geiten goede jonkies voortbrengen. Het eerstgeboren geitje moeten de mensen zonder tegenprestatie afstaan aan een ander gezin, maar met de volgende jonkies mogen ze doen wat ze willen.Vaak verkopen ze deze, of ze houden ze voor de melk die ze dan weer verkopen. Dus ook het geitenfok-programma loopt hier nog steeds goed, en ook dit is dus zeker iets om mee door te gaan!

Morgen gaan we een bezoek brengen aan Zwaantje en haar pleegdochter Tokosani. We hadden min of meer gepland om daar toch minstens elke week een keer naar toe te gaan, maar dat is niet gelukt. Morgen gaan we er in ieder geval de hele dag naar toe, en daar zien we naar uit.

Vrijdag gaan we proberen om een aantal bananenbomen te kopen en te planten,
en vrijdagavond is er ook nog een afscheidsdiner voor ons georganiseerd.

Zaterdag moeten er nog een aantal souvenirs gekocht worden, omdat we ook weer voor de stichting het een en ander willen meenemen om in Nederland weer te verkopen tijdens presentaties. Van de winst kunnen we dan weer andere dingen doen hier in Malawi.

Zondagmorgen moeten we onze koffers gaan pakken, en echt afscheid gaan nemen, want dan vertrekken we helaas echt! Om 13 uur moeten we inchecken op het vliegveld en we vliegen op om 15.00 uur. Het is echt met gemende gevoelens; aan de ene kant is het natuurlijk weer lekker om naar huis te gaan, met alle luxe van dien. Het zal heerlijk zijn om weer in ons eigen bed te slapen, en uitgebreid te kunnen douchen. Aan de andere kant blijft het toch echt zo dat ons hart in Malawi ligt, en er daarmee ook echt een stukje van onszelf hier achterblijft.Dat blijft moeilijk…

We hopen voordat we vertrekken nog één keer een laatste berichtje vanuit Malawi te kunnen plaatsen, maar anders toch zeker als we weer veilig zijn aangekomen in ‘s- Heer Arendskerke!

Voor nu in ieder geval weer een hartelijke groet Van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia