Malawi, 24 juli 2007

Lieve allemaal,
Het is vandaag dinsdag 24 juli, en we willen jullie weer op de hoogte brengen van onze belevenissen van de afgelopen dagen. We kunnen goed merken dat we bijna aan het eind van onze reis komen, want het programma wordt steeds voller. Er zijn steeds meer dingen die toch echt nog moeten gebeuren voor we vertrekken…Vandaar dat het ook steeds moeilijker wordt om een moment te vinden om deze berichten te versturen, maar we blijven ons best doen!

Zaterdag en zondag stonden natuurlijk vooral in het teken van Het Grote Feest! Zaterdag werden er al een groot aantal voorbereidingen getroffen voor de maaltijd, allemaal bij David en Elizabeth thuis. Er waren ´s morgen vroeg al 10 vrouwen bij elkaar, die de hele dag druk bezig zijn geweest! Het bereiden van 20 kippen en 20 kilo vlees kost natuurlijk flink wat tijd. Door de hele tuin verspreid stonden een aantal Baola’s; de typische Malawiaanse kook-potten, waarmee op houtskool gekookt wordt. Ook waren er nog een aantal houtvuurtjes waarop ook nog het een en ander stond te pruttelen. Daarnaast moesten er natuurlijk nog 20 kolen gesneden worden, 300 tomaten en de nodige uien! Zelfs de 200 kilo rijst moet, voordat het gekookt kan worden, eerst nog allemaal gecontroleerd worden op steentjes en andere onzuiverheden, en ook dat is een flinke klus. Wij zouden de 300 pannenkoeken voor onze rekening nemen, en dat heeft weer de nodige frustraties opgeleverd. Wij hadden het elektrische kookstelletje uit ons huisje meegenomen en 2 goede koekenpannen, een handmixer en beslagkommen aangeschaft. Wij wilden het liefst de pannenkoeken buiten bakken, omdat het huis al niet zo groot is, en je elkaar anders echt voor de voeten loopt, maar zeker voor de stank. Maar allereerst bleek dat er van de 3 stopcontacten in huis, er maar 1 werkte, maar daar paste de stekker van het verlengsnoer weer niet op. Een ander verlengsnoer was er niet, dus zouden ze wel even een nieuw verlengsnoer gaan kopen...? Na anderhalf uur wachten, was het er eindelijk en konden we gaan beginnen met bakken. Na een half uur bakken, bleek echter dat het hele verlengsnoer en de stekker versmolten waren, waarschijnlijk omdat het gebruik van elektriciteit teveel van het goede was, voor het netwerk van hier. Uiteindelijk is het kookstelletje op een stopcontact van één van de slaapkamers kon worden aangesloten, en besloten we het daar nog maar eens te proberen. Vervolgens bleek dat het hele kookstelletje onder stroom stond en kortsluiting maakte… Na enige aanpassingen kon we om 16 uur dan toch nog weer verder met bakken, met nog 270 pannenkoeken te gaan… Maar we hebben geprobeerd de moed erin te houden, en zijn stug doorgegaan met bakken. Gelukkig vond Mishek het pannenkoeken bakken ook erg interessant, dus hij heeft goed meegeholpen, nadat hij de kunst eerst van Ronald had afgekeken. Maar toen viel om 17 uur de elektriciteit uit… Om moedeloos van te worden, toch? De andere vrouwen waren ondertussen al een heel eind klaar, dus zijn we overgestapt op het gebruik van de Baola’s. Om 17 uur is het hier echter al bijna donker, en bij het licht van 1 kaars valt het dan toch niet mee om pannenkoeken te bakken…Om 19 uur hadden we er uiteindelijk 150 en toen zijn wij gestopt, maar hebben Mishek en Andrew het verder overgenomen, maar ook zij zijn niet verder gekomen dan 200 pannenkoeken. Helaas, maar we hebben ons best gedaan….

Zondag was dan Het Grote Feest waar iedereen erg naar uitzag! Eerst zou er een gewone kerkdienst zijn, en daarna zouden we gezamenlijk eten… Ik zelf was gevraagd om samen met de vrouwen in het koortje mee te doen, want de vrouwen zingen elke zondag een aantal liederen voorin de kerk. Dus ik heb druk geoefend op een lied in het Chichewa, met bijbehorend dansje. Het was tevens onze laatste zondag hier, dus Ronald zou preken. Toen we echter zondag bij de kerk aankwamen, bleek dat de zondagschool onderwijzer er toch ook min of meer op gerekend had dat we een programma zouden hebben. We hadden echter niks voorbereid, en niks mee meegenomen, maar we hebben toen toch maar afgesproken dat ik tijdens de preek een uurtje bij de zondagschool zou zijn. Als je hier bent, moet je regelmatig improviseren en vooral creatief zijn! Ik heb uiteindelijk de kleuren van het Woordenloos Boek opnieuw met de kinderen doorgenomen, en nog het een en ander herhaald van vorige week. Verder heb ik ze nog een paar nieuwe liedjes geleerd. Het is leuk om te zien hoe enthousiast de kinderen en de onderwijzers zijn, als je er alleen nog maar bent…De zondagsschoolonderwijzer heeft gevraagd of we van de week nog wat tijd voor hem hebben, omdat hij ons graag nog het een en ander wil vragen. Het valt iedere keer weer op hoe weinig kennis de mensen hier hebben, vooral als het gaat om het omgaan met de kinderen. Ze willen heel graag meer horen en meer leren.We hebben in ieder geval het een en ander aan studiemateriaal m.b.t. kinderen meegenomen en we hopen dat hij daar ook wat aan zal hebben. We zullen proberen om van de week ook nog een extra ontmoeting te organiseren.

De kerkdienst zondag was heel speciaal; er was veel aandacht voor de jarige, maar ook voor ons. Omdat het feest toch ook een beetje in het teken stond van onze 10-jarige vriendschap met David en Elizabeth! De ouders van David waren speciaal voor deze gelegenheid over gekomen uit hun dorp, en zij waren zo blij om dit mee te kunnen maken! Het is leuk om te zien dat verjaardagen hier echt een cultuur apart zijn. De ouders van David werden op een gegeven moment naar voren geroepen en door David in het midden van de gemeente uitgebreid bedankt voor wat zij voor hem gedaan hebben! Door hun goede zorg voor hem, is hij geworden tot wie hij nu is. Daarna kon iedereen uit de kerk naar voren komen om hen ook te bedanken, terwijl er volop gezongen wordt. Iedereen die dat doet, stopt hen een klein geldbedrag in handen als teken van dankbaarheid…We vonden het een mooi en indrukwekkend gebaar…

Na de dienst heeft iedereen genoten van de feestmaaltijd; de meeste mensen hadden nog nooit zoiets meegemaakt… Ook de maaltijd gaat volgens bepaalde regels. David en Elizabeth, en de andere voorgangers van de kerk zitten voorin rond een gedekte tafel, waar het eten in aparte schalen op gezet wordt. Ook van ons werd verwacht dat wij daar bij zouden zitten en met hen zouden eten. De andere mensen konden 1 voor 1 met hun bord langs de potten en pannen met eten, waar het voor hen opgeschept wordt. Dit verloopt allemaal heel ordelijk; rij voor rij… Je zag aan de mensen hoe gelukkig ze waren met deze, voor hen zeer uitgebreide maaltijd. Het was alleen jammer dat aan het eind voor de dames die gekookt (en opgeschept) hadden, bijna geen eten meer over was. Achteraf bleek dat er een behoorlijk aantal kinderen vanuit de omliggende buurt, ook eten waren komen halen en dit mee naar huis hadden genomen! Hier was niet iedereen erg gelukkig mee, maar dit is nu eenmaal wel de realiteit hier. Als er ergens eten te halen valt, is het logisch dat mensen die niks hebben er ook op af komen… Uiteindelijk was het voor iedereen echt een groot feest, en heeft iedereen er volop van genoten, dus was het zeker geslaagd!

Na de kerk zijn we nog mee gegaan naar David en Elizabeth, waar we het huis versierd hebben met ballonnen en slingers, en met zijn allen taart hebben gegeten! Normaal gesproken krijgt alleen de jarige een (kleine) taart, die hij helemaal alleen mag opeten, maar wij hadden een grote taart gekocht, waar iedereen van mee mocht eten! Natuurlijk hebben we nog uit volle borst de jarige toegezongen en het verjaardagscadeau gegeven. We hadden in Nederland een luxe pen gekocht, waar we David’s naam in hebben laten graveren. Ze hadden zoiets hier nog nooit gezien, en waren er danig van onder de indruk! Nadia had van haar eigen zakgeld 2 kippen als verjaardagscadeau gekocht voor David en ook die werden met gejuich ontvangen! Al met al was het een feestelijk dag voor iedereen en dat is toch waar we het voor gedaan hebben…

Maandag hebben we opnieuw een poging ondernomen om naar Satemwa te gaan en daar de knuffels van de kinderen uit Nadia haar klas te kunnen uitdelen! En dit keer is het gelukt om zonder autoproblemen Satemwa te bereiken! Er werd al vol spanning op ons gewacht en we werden met enthousiast gezang verwelkomd! Alle kinderen hadden zich verzameld in het kerkgebouwtje en werden 1 voor 1 naar voren geroepen. Ze kregen van Nadia een knuffeltje, en er werd een foto van hen gemaakt. Daarna kregen ze nog een flesje drinken, een paar koekjes en een ballon. Het was net sinterklaas….Dit is echter wel de enige manier om zeker te weten dat de kinderen van Satemwa de voor hen bestemde cadeautjes krijgen, omdat er natuurlijk ook weer kinderen uit het omliggende dorp op af komen. De meeste kinderen waren ontzettend blij, maar je kon aan hun gezichtjes zien dat ze eigenlijk niet konden geloven dat die echt voor hen was…Sommige kinderen stonden zelfs te trillen van de spanning. Achteraf hoorden we dat in deze omgeving aan veel Malawiaanse kinderen wordt verteld dat Azungu’s je komen ontvoeren en je op willen eten… Dus waarschijnlijk hebben sommige kinderen doodsangsten uitgestaan toen ze ons zagen. Hopelijk hebben we nu laten zien dat wij ook gewone mensen zijn, net als zij, en dat we best aardig zijn…

Voor Nadia was het erg belangrijk om de knuffels uit te kunnen delen, omdat dit echt haar aandeel was in deze reis. We hebben van elk kind wat een knuffeltje heeft gekregen een foto gemaakt, en de naam opgeschreven die dan weer aan de kinderen uit Nadia haar klas worden gegeven, zodat zij kunnen zien wie hun knuffeltje heeft gehad!

Verder hebben we in Satemwa ook nog een huisje bezocht waar de kinderen worden opgevangen. De weeskinderen wonen met een aantal kinderen in 1 huisje, met een “moeder” die voor hen zorgt. Het is een beetje het principe van de SOS-kinderdorpen, maar dan veel primitiever. Het huisje is niet groter dan 2 vierkante meter, waarin met 5 of 6 kinderen geslapen en gewoond wordt… Er is geen elektriciteit en geen stromend water. In het huisje wat wij bezocht hebben, woont ook een gehandicapte jongen van een jaar of 10, voor zover ik kon zien van een heel laag niveau. Hij kan niet praten, is epileptisch en heeft de voortdurende aanwezigheid van de zorgmoeder nodig. Al met al een behoorlijke belasting dus, zeker als je ook nog bedenkt dat Satemwa één van de armste gebieden van Malawi is. Je zou dan ook veel meer willen doen om hen te helpen, maar het is belangrijk om je elke keer weer te realiseren dat datgene wat wij doen, voor hen al van grote waarde is. Die moeder was er echt van onder de indruk dat wij haar huisje wilden bezoeken…

En dat zien we elke keer weer: dat mensen enorm dankbaar zijn, voor dat wat we doen, terwijl we zelf soms het gevoel hebben dat het zo weinig is, en dat we veel meer zouden willen/ moeten doen. Toch gaat het niet om het grote, maar zit de waarde juist in de kleine dingen en in de aandacht die je hebt voor mensen, om daarmee een stukje hoop terug te brengen, als Partners in Hoop! We hopen echt dat onze reis van nu, aan veel mensen een stukje hoop heeft gegeven; dan is het doel van onze reis behaald!

We hebben nog een paar dagen; we hopen dat het lukt om ook in de komende dagen nog een keer een berichtje te plaatsen, zodat jullie ook op de hoogte blijven van onze laatste belevenissen…Of het ook zal lukken om de foto’s te plaatsen, is nog maar de vraag, omdat dit niet kan via de internetverbinding van David. Maar jullie kunnen natuurlijk ook altijd alle foto’s (en dat zijn er heel wat…) komen bekijken als we weer thuis zijn…

Voor nu in ieder geval opnieuw hartelijk bedankt voor jullie betrokkenheid, interesse en berichtjes terug! Het is bijzonder om te zien hoeveel mensen er met ons meeleven!

Een hartelijke groet van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia