Malawi, 13 juli 2007
Door: Bernardine Boomsma
Blijf op de hoogte en volg Stichting Partners in Hoop
13 Juli 2007 | Malawi, Blantyre
Lieve allemaal,
Vandaag even een kort berichtje vanuit Malawi. Gisteren zijn we naar Jonas en Shyreen geweest, en ook dat was weer een bijzondere ervaring, niet alleen voor ons, maar zeker ook voor Shyreen. We zijn eerst naar de school van Jonas geweest, om Jonas daar op te halen. Het was net speelkwartier, dus alle kinderen waren buiten. Op het moment dat ik daar aan kwam, en Jonas mij ontdekte, lachte hij breeduit, liet zijn bal vallen, rende op me af, en sprong in mijn armen. Hij was zo blij om ons te zien...
Vervolgens hebben we nog met de onderwijzer van Jonas gesproken en even rond gekeken op de school. Het woord " school" is misschien wel teveel gezegd, want als jij ziet hoe de school eruit ziet... Het zijn 2 kleine gebouwtjes, met allen een betonnen vloer, geen tafeltjes, stoeltjes of een schoolbord, en al helemaal geen materialen... In het ene gebouwtje zitten ongeveer 50 kinderen van de onderbouw, in het andere gebouwtje ongeveer 50 kinderen van de onderbouw. De school ligt midden in de sloppenwijk. Toch waren we onder de indruk van de toewijding van de onderwijzer van Jonas. Jonas kan niet praten, maar d.m.v. gebaren begrijpen ze hem toch. Jonas heeft een normale intelligentie, en pakt de leerstof wel snel op, vaak zelfs sneller als andere kinderen van zijn leeftijd. Alleen doordat hij niet in staat is om normaal te communiceren, komt het er niet uit. Toch doen ze op school erg hun best om ervoor te zorgen dat Jonas zich echt kan ontwikkelen.Jonas is ook spastisch, en kan zijn handen moeilijk gebruiken, toch lieten ze vol trots zijn schrift zien, waarin hij sommen had gemaakt. Voor mij was het moeilijk te lezen, maar volgens de onderwijzer had hij 6 van de 10 sommen goed, dus dat is keurig!
Het is goed om te zien dat hij op school zo liefdevol wordt opgevangen en wordt begeleid; dat zie je in Malawi toch ook vaak anders. De gehandicapte kinderen zijn vaak de verschoppelingen van de samenleving, er wordt niet in hen geinvesteerd, en ze worden zeker niet naar school gestuurd. Dankzij de ondersteuning van de familie van de Kreeke, kan Jonas wel naar school en is er ruimte voor hem om zich verder te kunnen ontwikkelen! Wat een zegen!
We hebben Jonas daarna mee naar huis genomen, en heben tijd doorgebracht met hem, zijn zusjes Gloria en Memory, en zijn moeder. Zijn moeder kon maar moeilijk geloven dat wij echt bij haar in haar huisje wilden zijn. Het huisje van Shyreen ligt ook midden in de sloppenwiojk en is echt meer dan armoedig. De helft van het huisje is helemaal ingestort, en dus gebruiken ze nu maar 2 kamers. 1 om in te slapen met zijn vijven, en 1 om in te zitten. Daarnaast verblijven de geiten die ze van de stichting heeft gekregen, ook nog in huis, dus volgens Nathan rook het in huis naar een kinderboerderij.Er stonden een paar stoelen en een bank,echt tot op de draad versleten,en als je daarop ging zitten, zakte je helemaal door de veren en zat je zo goed als op de grond. De muren van binnen zitten vol gaten; overal zijn stukken steen uitgevallen of gebroken en het gordijntje wat er hing, zat vol gaten. kortom geen huis om trots op te zijn. Toen we Shyreen dan ook vertelden dat we haar huisje op willen gaan knappen, kon ze geen woord uitbrengen. Ze kon het niet geloven, en ook zij gaf weer aan dat ze het niet verdient, dat we dit voor haar doen. We zijn 's middags eerst om cement gegaan en verf wezen kopen. We besloten dat we eerst aan de binnenkant beginnen,en als het mogelijk is evt. ook nog de buitenkant, maar die is minstens zo dramatisch. We zullen eerst de muren helemaal opnieuw moeten stucadoren, voordat er geverfd kan worden. Daarna willen we in ieder geval de huiskamer proberen te schilderen. We hebben blauwe en cremekleurige verf gekocht, en zullen daar in ieder geval iets moois van proberen te maken. Shyreen kon haar ogen niet geloven toen we met 40 liter verf aankwamen...
Voordat we echter alles gekocht hadden was het al 16.00 uur en konden we dus eigenlijk nog weinig doen. Vandaag gaan er terug en zullen een aantal zonen van de Chitsonga's ons helpen. We proberen vandaag in ieder geval alle gaten op te vullen, en de muren aan te smeren met cement. Volgende week zullen we dan nog een dag gaan om te schilderen.
Verder hebben we natuurlijk ook bij Shyreen en Jonas de kado'tjes uitgedeeld, die we vanuit Nederland hebben meegenomen. Allereerst de kadot'tjes van het gezin dat Jonas financieel ondersteund. Het was werkelijk geweldig om te zien, hoe blij Jonas met alles was. Jaqueline, Willem, en de kinderen; het is allemaal met gejuich en een glimlach van oor tot oor ontvangen!Vooral de zonnebril en de snoepjes vond hij helemaal geweldig! De knijpkat kan hij zelf niet inknijpen, vanwege zijn spasme, maar Shyreen was hier heel blij mee, want ze hebben in haar huisje geen elektriciteit. We hebben Jonas en Shyreen uitgelegd dat de kadootjes niet van ons zijn, maar van de familie in Nederland, en we hebben jullie foto's laten zien! Hier waren ze erg van onder de indruk! We hebben er geweldige foto's van, maar op de een of andere manier lukt het me nu niet om de foto's te plaatsen, dus dat moet dan maar tot volgende week wachten.
Wij hadden zelf ook nog wat kadootjes meegenomen, ook voor Shyreen en de andere kinderen, en we hebben nog nooit zoveel dankbaarheid gezien bij het geven van een kado! Het is bijna onvoorstelbaar hoe blij ze waren met een springtouw en een ketting! Ze konden echt niet geloven dat het voor hen was, en dat ze het mochten houden! Wat zijn onze kinderen (en wij zelf ook) dan toch eigenlijk verwend...Het is bijna pijnlijk om te zien hoe weinig zij hebben, en hoe dankbaar ze dan toch zijn! Daar kunnen wij nog veel van leren!
Shyreen heeft zelfs nog een maaltijd voor ons gekookt! Rijst en kool, en vooral de rijst is voor Malawiaanse begrippen toch nog erg luxe. Toch is het voor haar een uiting van dankbaarheid. Je zou je bijna bezwaard voelen om ervan te eten, maar we hebben het toch gedaan om te laten zien dat we haar gebaar waarderen! We nemen dan meestal eerst een klein beetje, om later nog een keer een klein beetje te vragen. Voor haar is dat een eer, want daarmee laat je zien dat je de maaltijd erg waardeert! Ook de kinderen hebben heel dapper er ook 2x van genomen, ookal konden ze zich vast wel iets smakelijkers bedenken. Maar je zag hoe goed het Shyreen deed, dat we van haar maaltijd genoten! We hebben nog wel genoeg over gelaten, want je weet gewoon dat van wat over is, zij zeker ook nog 1 of 2 keer met zijn vijven moeten eten. Voor vandaag nemen we zelf de lunch mee, zodat zij zich niet verplicht voelt om opnieuw te komen, want eigenlijk kan ze zich dat helemaal niet veroorloven...
Ik ben benieuwd hoe het resultaat zal zijn van een vandaag, en we hopen dat volgende week zeker op foto's te kunnen laten zien. Even geduld nog dus...
Voor nu in ieder geval een hartelijke groet van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia
Vandaag even een kort berichtje vanuit Malawi. Gisteren zijn we naar Jonas en Shyreen geweest, en ook dat was weer een bijzondere ervaring, niet alleen voor ons, maar zeker ook voor Shyreen. We zijn eerst naar de school van Jonas geweest, om Jonas daar op te halen. Het was net speelkwartier, dus alle kinderen waren buiten. Op het moment dat ik daar aan kwam, en Jonas mij ontdekte, lachte hij breeduit, liet zijn bal vallen, rende op me af, en sprong in mijn armen. Hij was zo blij om ons te zien...
Vervolgens hebben we nog met de onderwijzer van Jonas gesproken en even rond gekeken op de school. Het woord " school" is misschien wel teveel gezegd, want als jij ziet hoe de school eruit ziet... Het zijn 2 kleine gebouwtjes, met allen een betonnen vloer, geen tafeltjes, stoeltjes of een schoolbord, en al helemaal geen materialen... In het ene gebouwtje zitten ongeveer 50 kinderen van de onderbouw, in het andere gebouwtje ongeveer 50 kinderen van de onderbouw. De school ligt midden in de sloppenwijk. Toch waren we onder de indruk van de toewijding van de onderwijzer van Jonas. Jonas kan niet praten, maar d.m.v. gebaren begrijpen ze hem toch. Jonas heeft een normale intelligentie, en pakt de leerstof wel snel op, vaak zelfs sneller als andere kinderen van zijn leeftijd. Alleen doordat hij niet in staat is om normaal te communiceren, komt het er niet uit. Toch doen ze op school erg hun best om ervoor te zorgen dat Jonas zich echt kan ontwikkelen.Jonas is ook spastisch, en kan zijn handen moeilijk gebruiken, toch lieten ze vol trots zijn schrift zien, waarin hij sommen had gemaakt. Voor mij was het moeilijk te lezen, maar volgens de onderwijzer had hij 6 van de 10 sommen goed, dus dat is keurig!
Het is goed om te zien dat hij op school zo liefdevol wordt opgevangen en wordt begeleid; dat zie je in Malawi toch ook vaak anders. De gehandicapte kinderen zijn vaak de verschoppelingen van de samenleving, er wordt niet in hen geinvesteerd, en ze worden zeker niet naar school gestuurd. Dankzij de ondersteuning van de familie van de Kreeke, kan Jonas wel naar school en is er ruimte voor hem om zich verder te kunnen ontwikkelen! Wat een zegen!
We hebben Jonas daarna mee naar huis genomen, en heben tijd doorgebracht met hem, zijn zusjes Gloria en Memory, en zijn moeder. Zijn moeder kon maar moeilijk geloven dat wij echt bij haar in haar huisje wilden zijn. Het huisje van Shyreen ligt ook midden in de sloppenwiojk en is echt meer dan armoedig. De helft van het huisje is helemaal ingestort, en dus gebruiken ze nu maar 2 kamers. 1 om in te slapen met zijn vijven, en 1 om in te zitten. Daarnaast verblijven de geiten die ze van de stichting heeft gekregen, ook nog in huis, dus volgens Nathan rook het in huis naar een kinderboerderij.Er stonden een paar stoelen en een bank,echt tot op de draad versleten,en als je daarop ging zitten, zakte je helemaal door de veren en zat je zo goed als op de grond. De muren van binnen zitten vol gaten; overal zijn stukken steen uitgevallen of gebroken en het gordijntje wat er hing, zat vol gaten. kortom geen huis om trots op te zijn. Toen we Shyreen dan ook vertelden dat we haar huisje op willen gaan knappen, kon ze geen woord uitbrengen. Ze kon het niet geloven, en ook zij gaf weer aan dat ze het niet verdient, dat we dit voor haar doen. We zijn 's middags eerst om cement gegaan en verf wezen kopen. We besloten dat we eerst aan de binnenkant beginnen,en als het mogelijk is evt. ook nog de buitenkant, maar die is minstens zo dramatisch. We zullen eerst de muren helemaal opnieuw moeten stucadoren, voordat er geverfd kan worden. Daarna willen we in ieder geval de huiskamer proberen te schilderen. We hebben blauwe en cremekleurige verf gekocht, en zullen daar in ieder geval iets moois van proberen te maken. Shyreen kon haar ogen niet geloven toen we met 40 liter verf aankwamen...
Voordat we echter alles gekocht hadden was het al 16.00 uur en konden we dus eigenlijk nog weinig doen. Vandaag gaan er terug en zullen een aantal zonen van de Chitsonga's ons helpen. We proberen vandaag in ieder geval alle gaten op te vullen, en de muren aan te smeren met cement. Volgende week zullen we dan nog een dag gaan om te schilderen.
Verder hebben we natuurlijk ook bij Shyreen en Jonas de kado'tjes uitgedeeld, die we vanuit Nederland hebben meegenomen. Allereerst de kadot'tjes van het gezin dat Jonas financieel ondersteund. Het was werkelijk geweldig om te zien, hoe blij Jonas met alles was. Jaqueline, Willem, en de kinderen; het is allemaal met gejuich en een glimlach van oor tot oor ontvangen!Vooral de zonnebril en de snoepjes vond hij helemaal geweldig! De knijpkat kan hij zelf niet inknijpen, vanwege zijn spasme, maar Shyreen was hier heel blij mee, want ze hebben in haar huisje geen elektriciteit. We hebben Jonas en Shyreen uitgelegd dat de kadootjes niet van ons zijn, maar van de familie in Nederland, en we hebben jullie foto's laten zien! Hier waren ze erg van onder de indruk! We hebben er geweldige foto's van, maar op de een of andere manier lukt het me nu niet om de foto's te plaatsen, dus dat moet dan maar tot volgende week wachten.
Wij hadden zelf ook nog wat kadootjes meegenomen, ook voor Shyreen en de andere kinderen, en we hebben nog nooit zoveel dankbaarheid gezien bij het geven van een kado! Het is bijna onvoorstelbaar hoe blij ze waren met een springtouw en een ketting! Ze konden echt niet geloven dat het voor hen was, en dat ze het mochten houden! Wat zijn onze kinderen (en wij zelf ook) dan toch eigenlijk verwend...Het is bijna pijnlijk om te zien hoe weinig zij hebben, en hoe dankbaar ze dan toch zijn! Daar kunnen wij nog veel van leren!
Shyreen heeft zelfs nog een maaltijd voor ons gekookt! Rijst en kool, en vooral de rijst is voor Malawiaanse begrippen toch nog erg luxe. Toch is het voor haar een uiting van dankbaarheid. Je zou je bijna bezwaard voelen om ervan te eten, maar we hebben het toch gedaan om te laten zien dat we haar gebaar waarderen! We nemen dan meestal eerst een klein beetje, om later nog een keer een klein beetje te vragen. Voor haar is dat een eer, want daarmee laat je zien dat je de maaltijd erg waardeert! Ook de kinderen hebben heel dapper er ook 2x van genomen, ookal konden ze zich vast wel iets smakelijkers bedenken. Maar je zag hoe goed het Shyreen deed, dat we van haar maaltijd genoten! We hebben nog wel genoeg over gelaten, want je weet gewoon dat van wat over is, zij zeker ook nog 1 of 2 keer met zijn vijven moeten eten. Voor vandaag nemen we zelf de lunch mee, zodat zij zich niet verplicht voelt om opnieuw te komen, want eigenlijk kan ze zich dat helemaal niet veroorloven...
Ik ben benieuwd hoe het resultaat zal zijn van een vandaag, en we hopen dat volgende week zeker op foto's te kunnen laten zien. Even geduld nog dus...
Voor nu in ieder geval een hartelijke groet van Ronald, Bernardine, Nathan en Nadia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
