“Moreel partnerschap”
Door: Ronald Boomsma
Blijf op de hoogte en volg Stichting Partners in Hoop
28 Oktober 2014 | Malawi, Blantyre
“Moreel partnerschap” - Dinsdag 28 oktober
Vanmorgen heb ik ‘uitgeslapen’ tot 07.15uur. Ik had mijn wekker staan om 07.30uur maar ik was al wakker dus ben ik eruit gegaan. Ik wilde me even wassen maar ook vandaag was er geen waterdruk op de leiding dus ging het douchen niet door. Er staat altijd een grote waterton in de douche ruimte in geval van nood dus besloot ik daar wat water uit te nemen om me in elk geval te kunnen scheren. Het wassen komt later wel weer. Na mijn vaste ritueel met medicijnen, en dat is op elke dinsdag 1 extra pil tegen Malaria, wilde ik mijn jungle oats klaarmaken op de baola. Helaas bleek ik me verrekend te hebben met mijn reserve voorraad longlife milk. Die was bijna op. Dus het was al met al een half theekopje met havermout (oats).
In de morgen wordt er door Tisunge, Nellie of door Matthews ontbijt klaar gemaakt. Dit bestaat vaak uit thee of koffie, brood, een ei en vaak wat restjes van het avond eten van gisteren. Omdat mijn oats zo weinig was en ik hiermee tot circa 16.00uur zou moeten doen voordat ik weer wat zou eten, heb ik ook een ei genomen en een paar boterhammen met pindakaas.
David gaat vanmorgen naar het radiostation omdat hij vandaag 4 preken van 30 minuten moet verzorgen op de nationale radio. Ik had graag met hem mee gewilt maar ik had al afgesproken om mijn mailings voor de gebedsgroep en FB bij te willen werken - nog voor mijn middag afspraak met Shyreen, Jonas, Gloria en Memory. Ik heb gevraagd of Elizabeth ook mee wilde omdat dat meer gepast is. Shyreen kan er problemen mee krijgen als ze alleen met mij en de kinderen is zonder een lokale vriend of vriendin.
Terwijl David vertrekt naar het radiostation en Elizabeth deze ochtend in de kerk verwacht wordt voor gebed voor zieken en mensen die advies nodig hebben en alle (pleeg)kinderen ieders op hun eigen tijd naar school vertrekken blijf ik nog lekker in mijn uppie achter.
Niet helemaal ‘in mijn uppie’ want er is altijd beveiliging – het huis wordt nooit zonder iemands aanwezigheid achter gelaten – en de veiligheid is verscherpt omdat ik deze weken hier verblijf en iedereen in de omgeving weet dat de “azungu” er is. Dan weet men ook dan er meer ‘te halen is’.
Terwijl ik mijn emails hier thuis voorbereid evenals het verkleinen van de foto’s, komt mijn grote vriend Fransis binnen gewandeld. Fransis zou vandaag zonder mij naar Satemwa gaan. Hij zou eerst 2500Kg cement inkopen en dit daarna in Satemwa af leveren. Maar Fransis had gisteren deze vracht weten te combineren met de laatste 10 Ton zand.
Fransis kwam nu verslag uitbrengen en verantwoording afleggen over de gedane zaken en gemaakte kosten. Na deze uiteenzetting heb ik met Fransis doorgenomen wat er nodig is aan gereedschappen en ondersteunende materialen. Nadat we een lijst hadden opgesteld en ik een voorschot had uitbetaald kon Fransis deze dag verder. Wel waren we hiermee ruim 1 uur verder. Overleg, bonnetjes, geld tellen, aftekenen van financiële documenten….het kost allemaal ruimschoots tijd. Ik ben blij dat ik 3 weken voor het Bokki team al in Malawi ben, anders was het toch krap geweest om alles goed voorbereid te hebben.
Toen ik nog niet klaar was met Fransis kwam er een andere oude bekende binnen gewandeld. Een van de zoons van Manda. Natuurlijk is het onbeleefd als ik niet ook met hem in gesprek zou gaan. Dus we trekken er, flexibel dat ik ben, gewoon nog 25 minuten bij. Nadat ik met een flinke onderbreking al mijn voorbereidingen heb getroffen voor het emailen en FB berichten vertrek ik naar de stad.
Ik kan zowaar in 3x 30 minuten internetten alle berichten verzenden en plaatsen. Dat is me nog niet eerder gelukt! Fijn dat het ook eens mee zit.
Toen ik klaar was ben ik eerst nog gaan tanken om vervolgens naar de kerk te rijden. Daar heb ik afgesproken met Shyreen, Jonas, Gloria en Memory. Het links auto rijden gaat me erg goed af al blijft deelnemen aan het verkeer hier altijd iets bizars hebben. Dit is niet uit te leggen, dat moet je zelf mee maken.
De kinderen zitten al in de kerk op me te wachten. Ik ben 5 minuten te laat… ;-) Shyreen is nog niet klaar en ook Elizabeth moet nog een gebed afronden met een bezoeker. Inmiddels is David gearriveerd in de kerk. Hij heeft zijn ochtend shift er op zitten bij de radio en zal nu de gebedstijd van Elizabeth over nemen zodat zij met mij mee kan en met Shyreen en de kinderen.
Een stel glunderende koppies zie ik zitten op de achterbank als ik in mijn achteruitkijk spiegel kijk. Eenmaal aangekomen bij PEP; een schoenen en kleding zaak (soort combi van Schoenenreus en Wibera) gaan we met zijn allen naar binnen. Nou, nou, je had er bij moeten zijn. Trots als een pauw liepen de kinderen in lijn achter de “Azungu” aan de winkel binnen. Tja, dat was wel heel speciaal voor hen. De meiden wisten dat we voor Jonas schoenen zouden kopen omdat hij door zijn handicap veel schoenen verslijt en er geen geld is voor nieuwe. Ik had afgesproken dat we na het kopen van de schoenen met elkaar een hapje zouden gaan eten en wat zouden drinken. Alleen dat was al feest voor dit gezin. Toen de meiden hoorden dat ook zij een paar mooie schoenen mochten uitzoeken veranderde de winkelvloer bijna in een dansvloer! Wat zijn deze mensen toch blij en dankbaar.
Personeel en klanten keken hun ogen uit dat ik als blanke op mijn knieën op de winkelvloer was gaan zitten om Jonas te helpen om nieuwe schoenen aan te trekken. Ik heb Jonas doormiddel van het ‘aanwijs systeem’ zijn eigen schoenen laten uitzoeken. Uiteraard moest ik tussendoor even plagen en gaf Jonas een paar hoge hakken schoenen als keuze. Hij kwam niet meer bij van het lachen. Shyreen vond het geweldig dat ik Jonas helemaal zelf zijn eigen keuze liet maken. En Jonas weet drommels goed wat hij wil. Toen ik voor Jonas was geslaagd ben ik naar de meiden gegaan. Ja meiden en schoenen… vertel mij wat. Ik ken mijn eigen dochter… dat gaat tijd kosten….En het maakt niet uit of je in Nederland bent of in Malawi. Maar na verloop van tijd waren ook Gloria en Memory geslaagd. Ik als voormalig schoenenboer heb natuurlijk alle maten nog even gecontroleerd en het was goed.
De meiden wilde ‘de buit’ maar al te graag in het winkelmandje naar de kassa dragen. Prima! Toen ik had betaald gingen ze nog trotser als dat ze naar binnen waren gegaan met een plastictas met schoenen naar buiten!
Zoals afgesproken zijn we daarna wat gaan eten en drinken. Ik nam de familie mee naar Afro Lounge. We hebben heerlijk gegeten en plezier gemaakt. Dit gezin had vandaag een morele (en praktische) ondersteuning gekregen van Partners in Hoop die hen zoals ze zelf verwoorden, grote dankbaarheid naar God had gebracht.
Vanmorgen heb ik ‘uitgeslapen’ tot 07.15uur. Ik had mijn wekker staan om 07.30uur maar ik was al wakker dus ben ik eruit gegaan. Ik wilde me even wassen maar ook vandaag was er geen waterdruk op de leiding dus ging het douchen niet door. Er staat altijd een grote waterton in de douche ruimte in geval van nood dus besloot ik daar wat water uit te nemen om me in elk geval te kunnen scheren. Het wassen komt later wel weer. Na mijn vaste ritueel met medicijnen, en dat is op elke dinsdag 1 extra pil tegen Malaria, wilde ik mijn jungle oats klaarmaken op de baola. Helaas bleek ik me verrekend te hebben met mijn reserve voorraad longlife milk. Die was bijna op. Dus het was al met al een half theekopje met havermout (oats).
In de morgen wordt er door Tisunge, Nellie of door Matthews ontbijt klaar gemaakt. Dit bestaat vaak uit thee of koffie, brood, een ei en vaak wat restjes van het avond eten van gisteren. Omdat mijn oats zo weinig was en ik hiermee tot circa 16.00uur zou moeten doen voordat ik weer wat zou eten, heb ik ook een ei genomen en een paar boterhammen met pindakaas.
David gaat vanmorgen naar het radiostation omdat hij vandaag 4 preken van 30 minuten moet verzorgen op de nationale radio. Ik had graag met hem mee gewilt maar ik had al afgesproken om mijn mailings voor de gebedsgroep en FB bij te willen werken - nog voor mijn middag afspraak met Shyreen, Jonas, Gloria en Memory. Ik heb gevraagd of Elizabeth ook mee wilde omdat dat meer gepast is. Shyreen kan er problemen mee krijgen als ze alleen met mij en de kinderen is zonder een lokale vriend of vriendin.
Terwijl David vertrekt naar het radiostation en Elizabeth deze ochtend in de kerk verwacht wordt voor gebed voor zieken en mensen die advies nodig hebben en alle (pleeg)kinderen ieders op hun eigen tijd naar school vertrekken blijf ik nog lekker in mijn uppie achter.
Niet helemaal ‘in mijn uppie’ want er is altijd beveiliging – het huis wordt nooit zonder iemands aanwezigheid achter gelaten – en de veiligheid is verscherpt omdat ik deze weken hier verblijf en iedereen in de omgeving weet dat de “azungu” er is. Dan weet men ook dan er meer ‘te halen is’.
Terwijl ik mijn emails hier thuis voorbereid evenals het verkleinen van de foto’s, komt mijn grote vriend Fransis binnen gewandeld. Fransis zou vandaag zonder mij naar Satemwa gaan. Hij zou eerst 2500Kg cement inkopen en dit daarna in Satemwa af leveren. Maar Fransis had gisteren deze vracht weten te combineren met de laatste 10 Ton zand.
Fransis kwam nu verslag uitbrengen en verantwoording afleggen over de gedane zaken en gemaakte kosten. Na deze uiteenzetting heb ik met Fransis doorgenomen wat er nodig is aan gereedschappen en ondersteunende materialen. Nadat we een lijst hadden opgesteld en ik een voorschot had uitbetaald kon Fransis deze dag verder. Wel waren we hiermee ruim 1 uur verder. Overleg, bonnetjes, geld tellen, aftekenen van financiële documenten….het kost allemaal ruimschoots tijd. Ik ben blij dat ik 3 weken voor het Bokki team al in Malawi ben, anders was het toch krap geweest om alles goed voorbereid te hebben.
Toen ik nog niet klaar was met Fransis kwam er een andere oude bekende binnen gewandeld. Een van de zoons van Manda. Natuurlijk is het onbeleefd als ik niet ook met hem in gesprek zou gaan. Dus we trekken er, flexibel dat ik ben, gewoon nog 25 minuten bij. Nadat ik met een flinke onderbreking al mijn voorbereidingen heb getroffen voor het emailen en FB berichten vertrek ik naar de stad.
Ik kan zowaar in 3x 30 minuten internetten alle berichten verzenden en plaatsen. Dat is me nog niet eerder gelukt! Fijn dat het ook eens mee zit.
Toen ik klaar was ben ik eerst nog gaan tanken om vervolgens naar de kerk te rijden. Daar heb ik afgesproken met Shyreen, Jonas, Gloria en Memory. Het links auto rijden gaat me erg goed af al blijft deelnemen aan het verkeer hier altijd iets bizars hebben. Dit is niet uit te leggen, dat moet je zelf mee maken.
De kinderen zitten al in de kerk op me te wachten. Ik ben 5 minuten te laat… ;-) Shyreen is nog niet klaar en ook Elizabeth moet nog een gebed afronden met een bezoeker. Inmiddels is David gearriveerd in de kerk. Hij heeft zijn ochtend shift er op zitten bij de radio en zal nu de gebedstijd van Elizabeth over nemen zodat zij met mij mee kan en met Shyreen en de kinderen.
Een stel glunderende koppies zie ik zitten op de achterbank als ik in mijn achteruitkijk spiegel kijk. Eenmaal aangekomen bij PEP; een schoenen en kleding zaak (soort combi van Schoenenreus en Wibera) gaan we met zijn allen naar binnen. Nou, nou, je had er bij moeten zijn. Trots als een pauw liepen de kinderen in lijn achter de “Azungu” aan de winkel binnen. Tja, dat was wel heel speciaal voor hen. De meiden wisten dat we voor Jonas schoenen zouden kopen omdat hij door zijn handicap veel schoenen verslijt en er geen geld is voor nieuwe. Ik had afgesproken dat we na het kopen van de schoenen met elkaar een hapje zouden gaan eten en wat zouden drinken. Alleen dat was al feest voor dit gezin. Toen de meiden hoorden dat ook zij een paar mooie schoenen mochten uitzoeken veranderde de winkelvloer bijna in een dansvloer! Wat zijn deze mensen toch blij en dankbaar.
Personeel en klanten keken hun ogen uit dat ik als blanke op mijn knieën op de winkelvloer was gaan zitten om Jonas te helpen om nieuwe schoenen aan te trekken. Ik heb Jonas doormiddel van het ‘aanwijs systeem’ zijn eigen schoenen laten uitzoeken. Uiteraard moest ik tussendoor even plagen en gaf Jonas een paar hoge hakken schoenen als keuze. Hij kwam niet meer bij van het lachen. Shyreen vond het geweldig dat ik Jonas helemaal zelf zijn eigen keuze liet maken. En Jonas weet drommels goed wat hij wil. Toen ik voor Jonas was geslaagd ben ik naar de meiden gegaan. Ja meiden en schoenen… vertel mij wat. Ik ken mijn eigen dochter… dat gaat tijd kosten….En het maakt niet uit of je in Nederland bent of in Malawi. Maar na verloop van tijd waren ook Gloria en Memory geslaagd. Ik als voormalig schoenenboer heb natuurlijk alle maten nog even gecontroleerd en het was goed.
De meiden wilde ‘de buit’ maar al te graag in het winkelmandje naar de kassa dragen. Prima! Toen ik had betaald gingen ze nog trotser als dat ze naar binnen waren gegaan met een plastictas met schoenen naar buiten!
Zoals afgesproken zijn we daarna wat gaan eten en drinken. Ik nam de familie mee naar Afro Lounge. We hebben heerlijk gegeten en plezier gemaakt. Dit gezin had vandaag een morele (en praktische) ondersteuning gekregen van Partners in Hoop die hen zoals ze zelf verwoorden, grote dankbaarheid naar God had gebracht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
